Te zoet en te simpel

Dit zesde deel van de 'Valerie Lane'-serie van Manuela Inusa is het slotdeel en hiermee zijn de levensgebeurtenissen van de vriendinnen van de Valerie Lane afgerond. Inusa heeft de wereld van feelgoodromans betreden met haar serie boeken over de inwoners van de Valerie Lane, genoemd naar de winkeltjes waar de dames niet altijd even succesvol hun kost proberen te verdienen. Zo hebben we kennisgemaakt met De charmante cadeauwinkel, De chocolaterie van je dromen, De theewinkel vol geluk, Het wonderbaarlijke wolparadijs en De betoverende antiekzaak.

In Het kleine straatje met het grote hart, vertaald door Marion Hardoar, neemt de lezer afscheid van de alom geliefde mevrouw Witherspoon die op 92-jarige leeftijd komt te overlijden. De vijf vriendinnen zijn door verdriet overmand en ze besluiten om een waardig afscheid te organiseren voor hun lieve vriendin. In de voorgaande delen was er nog telkens een min of meer coherent verhaal te vinden, het laatste deel is echter een soort afsluitstuk geworden waar weliswaar een aantal lijntjes bij elkaar komen maar van enig inhoudelijk verhaal geen sprake is. Een samenkomst, waarbij een brief van mevrouw Witherspoon wordt voorgelezen, met een klein erfenis voor alle vriendinnen, heeft nog uit kunnen groeien tot een verhaallijn, misschien zelfs met een verrassing of een ontdekking, maar ook deze kans heeft Inusa aan zich voorbij laten gaan. De 272 pagina’s van het boek houden zich vooral bezig met het verdriet van de vijf vriendinnen, hier en daar aangevuld met hun kleine huishoudelijke zorgen en verwikkelingen in de liefde.

Het is meer dan duidelijk dat de inspiratie en creativiteit ver te zoeken zijn geweest bij het schrijven van de zesde deel. De personages zijn zo eendimensionaal dat het bijna vermakelijk wordt. Oxford en specifiek Valerie Lane worden verheven tot paradijs op aarde, een plaats waar geen conflicten, jaloezie, afgunst of gewoon menselijk ongeluk te vinden is. Naast de simpele, bijna kinderlijke, taal van het boek verdienen de rijkelijk gebruikte clichés zeker een aparte vermelding. Bijvoorbeeld bij de beschrijvingen van een ietwat krampachtig aandoende stel lesbiennes met wel erg storende aannames over welke karaktertrekken en levenswijze bij het lesbisch zijn horen. Wel wordt er gelet op politiek correct taalgebruik. De lezer zal bij Inusa gelukkig geen ‘dikke’ of ‘lelijke’ mensen aantreffen, slechts personages met voluptueuze rondingen en acceptabel uiterlijk.

Het is jammer dat de schrijfster in haar verhaal absoluut niets doet voor vrouwen. In haar optiek zijn vrouwen kennelijk simpele, lieve maar niet al te snuggere wezentjes, volledig gericht op het verzorgen, liefhebben, vergeven en creatief bezig zijn. Ook de bedrijven door vrouwen van Valerie Lane opgezet, zijn zoete, visueel leuke bedrijven waar appetijtelijke cupcakes worden geserveerd of gezonde thee. Dat vrouwen anno 2023 daadkrachtig en succesvol internationale corporaties besturen, is Manuela Inusa blijkbaar ontgaan. Gedragsvooroordelen en valse aannames in haar boeken maken het glazen plafond weer een paar meter hoger en sterker. Feelgoodboeken hoeven niet te staan voor saai en onwaarschijnlijk, ze kunnen ook staan voor sterk, onafhankelijk, creatief, vrij en vindingrijk. En als daarbij liefde, geheimen en emoties voorbij komen, prima. Dan ontstaat een feelgoodboek dat de moeite waard is om te lezen. Dat is hier niet gelukt.