Licht als een sneeuwvlokje, zwaar als een gebroken hart

Wat een ongelooflijk boek, Hotel Lonely Hearts van Heather O’Neill (1973).
Is het een sprookje? Daar is het te hard voor.
Is het een misdaadroman? Daar is de misdaad te marginaal voor.
Is het een komisch verhaal? Daar is de pijn te groot voor.
Is het een feelgood roman? Daar is het te melancholisch voor.
Het is een verhaal over de liefde. Een grote liefde tussen twee soulmates, for ever and ever. Twee mensen verbonden door een vreselijke jeugd, arm, weerloos, kansloos, mishandeld. Twee mensen met een groot talent, een groot hart, een grote ziel. Beiden zijn in staat om anderen gelukkig te maken, beiden zijn zo ruimhartig, zo onschuldig en begaafd, dat hun harde en kansloze leven ze weliswaar beschadigd heeft, maar niet blijvend kapot heeft gekregen.  

Het is een verhaal over de absolute vrijheid en vreugde, over de macht van de kinderlijke verbeelding, over grenzeloze schoonheid van een onbevangen fantasie. Rose en Pierrot zijn als baby’s door hun ongetrouwde moeders te vondeling gelegd, waarna zij opgroeien in een weeshuis bestierd door strenge nonnen die het fysiek straffen van kleine kinderen een belangrijk onderdeel van de juiste opvoeding vinden. Omringd door armoede, honger en pijn, vinden Rose en Pierrot troost in elkaar en in hun enorme talent. Rose is een geboren danseres, een uitstekende mimekunstenares, een meisje dat haar dromen en gedachten met haar bewegingen en gezichtsuitdrukkingen werkelijkheid kan laten worden. Pierrot is een begenadigd pianospeler, creatief, origineel, een clown die de treurige weesjes aan het lachen maakt. Ze zijn beiden te kleurrijk, te opvallend en te onafhankelijk om het in hun leven makkelijk te krijgen. Wanneer hun talenten ontdekt worden door de buitenwereld, lijkt het alsof het geluk hen toelacht. Helaas worden ze door een misverstand van elkaar gescheiden en het zal een lange tijd duren voordat hun wegen elkaar weer kruisen. 

Rose is de sterkste van de twee. In een maatschappij waarin vrouwen slechts geschikt geacht worden voor de rol van huisvouw, moeder of hoer, begrijpt Rose heel snel de waarde van rijkdom die leidt naar de vrijheid. Even snel ontdekt ze dat haar buitenissige schoonheid en haar excentrieke gedrag haar een grote macht geven in de mannenwereld waarin zij leeft. Heather O’Neill vertelt in prachtige metaforen en een kalme, erudiete taal het verhaal van de grote liefde tussen twee jonge mensen die in hun hart een kind zijn gebleven. Het verhaal doet denken aan een sprookje, een bizarre, magische vertelling waarin de realiteit en de dromen strak met elkaar verbonden zijn. Soms doen de personages, vooral Rose, maar ook de manier van vertellen, denken aan de boeken van Lewis Carroll en Alice, die zomaar achter de spiegel verdwijnt. Dan weer zijn de beschrijvingen van een harde, onbegrijpelijke wereld en grote seksuele verlangens en frustraties meer iets wat men in een coming-of-age roman zal aantreffen.  

Hotel Lonely Hearts is een bijzonder boek dat zich niet makkelijk in een hokje laat duwen. Een ding is echter zeker: een fantasie minnende, ruimhartige lezer die in zijn hart ook een beetje een kind is gebleven, gaat een buitengewone leeservaring tegemoet. Hotel Lonely Hearts is een boek gemaakt van de mooiste woorden en meest edele gevoelens die maar te vinden zijn, een boek zo licht als een sneeuwvlokje en zo zwaar als een gebroken hart. Een must read voor deze zomer.