Welke prijs betaalt men voor onbaatzuchtig handelen?

Anna staat na middernacht in haar keuken met een glas water en ziet een verhuiswagen aankomen bij haar buren. In een seconde heeft ze haar oordeel klaar:    

‘…twee mannen stapten uit. Een van hen, tenger gebouwd, had een sleutelbos in zijn hand. De ander had een dikke nek en het postuur van een worstelaar. Met zijn benen wijd bleef hij voor de verhuiswagen staan.
Geweldig, dacht Anna. Mijn nieuwe buren zijn een stelletje aso’s.’

Kort door de bocht, maar de lezer die na dit snelle oordeel klaar staat om het boek (in een vertaling van Jan Smit) neer te leggen, moet toch een beetje geduld uitoefenen. De vrijgezelle Anne zou een heel wat sympathieker personage blijken dan het begin belooft.    

Anne leeft een rustig en ordelijk bestaan met een baan, een vriend en een verzorgde tuin. Daar komt abrupt een eind aan door de komst van nieuwe buren, een jong stel met een vijfjarig dochtertje. Al bij de eerste ontmoeting tussen Anne en het kind Charlie blijkt dat er iets ernstig mis is. Het kind heeft een aantal blauwe plekken en een menselijke beet op haar dijbeen. Al snel wordt het duidelijk dat het kind ernstig wordt mishandeld, zowel door haar stiefvader als door haar verslaafde moeder. Nadat Anne een aantal keren zonder resultaat de politie en de kinderbescherming heeft gebeld, begint het haar te dagen dat blijven wachten op een reactie van de instellingen in de praktijk zal betekenen dat het kind het niet overleeft. Wanneer Charlie na de zoveelste mishandeling door een gat in de schutting naar Anne kruipt, onderneemt deze een rigoureuze, hetzij niet zo verstandige, actie en besluit met Charlie te vluchten.    

Ze verstoppen zich bij een oude vriend van Anne, diep in de Australische bush, ver van de civilisatie, ver van de politie en iedereen die naar ze op zoek is. Midden in de heilzame natuur krijgt Anne alle tijd om haar relatie met Charlie uit te diepen en te versterken. Haar motivatie om het kind op de eerste plaats te zetten wordt mede aangedreven door haar eigen onverwerkte verdriet om het verlies van haar moeder.     

Uiteraard duurt de pastorale idylle van Anne en Charlie niet lang en het recht haalt beide vluchtelingen in. De kans dat Anne voor ontvoering voor langere tijd achter de tralies belandt is zeer waarschijnlijk. Ook tijdens de juridische strijd blijft het verhaal geloofwaardig en feitelijk en wint daardoor juist aan kracht en laat een sterke indruk achter.    

Een dergelijk onderwerp heeft werkelijk alle kansen te verzanden in een klef sentimenteel tranendal. Wonderlijk genoeg gebeurt dit niet: Sarah Armstrong weet het verhaal helder en strak te houden. De beslissingen en daden van de personages zijn rationeel, gedreven door feiten en niet door een overvloed aan warrige emoties. De invloed van onverwerkte zaken uit het verleden die de personen dwingt te handelen zoals ze handelen, is geloofwaardig en psychologisch goed onderbouwd. Het verhaal wordt verteld in een snel tempo dat de lezer boeit en dwingt om door te lezen. De prachtige wilde, ongetemde natuur van Australië vormt een betoverende achtergrond. Ook het personage Charlie is geloofwaardig en aangrijpend: de schrijfster zet een meisje neer dat lief en aandoenlijk is maar tevens mogelijk onherstelbaar beschadigd door haar verschrikkelijke verleden. De echte moeder van Charlie is de enige persoon die vlak en eendimensionaal blijft, haar handelingen zijn – wat magertjes – louter ondersteund door haar verslaving. Een dergelijk detail mag echter de kracht en de dwingende, aangrijpende schoonheid van de roman niet verstoren. Het zou in harmonie zijn met de beheerste stijl van de schrijfster om de titel van de vertaalde versie origineel te laten: De belofte (oorspronkelijk: Promise) is zo veel sterker dan het sentimentele Laat me niet alleen, maar hoe dan ook: het boek van Sarah Armstrong blijft onder elke titel meer dan de moeite waard om te lezen.