Is het liefde, of louter seks?

De mooie Tate Collins verhuist van San Diego naar San Francisco en gaat logeren in het appartement van haar broer Corbin. Op de dag van haar aankomst ligt een aantrekkelijke, stomdronken man tegen de deur van het appartement te slapen. Na enig heen en weer getrek blijkt het de mysterieuze overbuurman Miles te zijn, wat tevens het begin van een woeste seksuele romance inluidt. Louter seksueel, want Miles heeft een geheim dat hem belet om zijn hart aan een vrouw te schenken. Tate, tot over haar oren verliefd – hoe kan het ook anders, want Miles is ruig, knap, met een litteken op gezicht en ziel, ongelooflijk seksueel getalenteerd en ook nog piloot – probeert uit alle macht zichzelf te overtuigen dat het alleen om de seks gaat, maar de lezer weet wel beter. Overigens is het geheim van Miles na een twintigtal pagina’s de lezer ook wel duidelijk: er is een grote liefde geweest in Miles' leven, een verhouding die behalve incestueus ook nog tragisch afliep. Tot zover het flinterdunne verhaal dat helaas niet weet te boeien en al zeker niet weet te overtuigen. Op de achterflap van het boek staat dat Colleen Hoover een #1 New York Times bestsellerauteur is en Onvoorwaardelijk  is haar derde (vertaalde) boek. Verrassend hoe lage eisen New York Times en Amerikaanse lezers stellen aan een bestsellerauteur.

Eerst een kanttekening wat de taal betreft: de overweldigende hoeveelheid kutten, tering, Holly shit’s en een verzameling geweldige taalvondsten zoals 'puthufter' en 'droeftoeter' heeft de lezer aan de vertaler te danken. Elk taalminnend persoon legt het boek na een kwartier lezen al neer om nooit meer terug te keren.

De schrijfster zelf heeft besloten dat de hoofdstukken die vertellen over de grote liefde van Miles beter tot hun recht komen wanneer elke zin op een nieuwe alinea wordt gezet en sommige zinnen gecentreerd worden. Ook vond zij het waarschijnlijk heel grappig om belangrijke woorden met kapitalen te schrijven (vermoedelijk om de lezer te vertellen dat hij/zij nu ECHT MOET OPLETTEN). Extreem belangrijke sfeeraanduidingen worden voor een simpele lezer een aantal keren herhaald, zoals:

"Stilte.

Stilte.

Stilte."

Iedereen begrijpt nu dat er geen geluid was.

Dit heeft een irritatiegehalte dat de verbeeldings- en vertelkracht van mevrouw Hoover ver overstijgt. Behalve bij Lucebert en dada-dichters heeft zoiets geen enkele toegevoegde waarde. Een schrijver werkt met woorden – het meest unieke, grootse en onderscheidende bezit van een mens – waarmee een sfeer, een wereld, een verhaal wordt geschapen. Met woorden weet een schrijver te vertellen over liefde, over seks, over gedachten en gevoelens van zijn/haar protagonisten. De woorden gebruikt hij om het verleden, heden en de toekomst weer te geven, reëel of verzonnen. En als de schrijver de kunst van woordgebruik beheerst en zijn talent aanwendt om uit woorden een verhaal te spinnen, dan gebeurt er soms iets magisch tussen de lezer en het verhaal. Onnodig te vermelden dat het magische volledig uitblijft bij het lezen van Onvoorwaardelijk (de originele titel is overigens Ugly Love, weer een verrassende kwinkslag van de vertaler). Het boek kent ook juwelen van een dialoog, zoals:

“Ik: Prima. En de wedstrijd?

Miles: Het is nu rust. We zijn aan de verliezende hand.

Ik: Balen.

Miles: Je wist dat ik een kabel heb.

Ik: ???

Miles: Toen je naar ons schreeuwde. Je zei dat we anders de wedstrijd maar bij mij thuis moesten kijken, maar je wist al dat ik geen kabel-tv had. Volgens mij heeft Ian iets in de gaten.

Ik: O, kut. Totaal niet aan gedacht.”

Vanaf het begin tot en met het zoetsappige, sentimentele einde is er in Onvoorwaardelijk  niets te vinden wat ook maar iets van een positieve leesbelevenis achterlaat, niet de dimensieloze personages, niet het weinig originele verhaal en zeker niet het onelegante, primitieve taalgebruik.