Elk einde heeft een nieuw begin in zich

Men neme een mooie roodharige in problemen, een snufje of wat vriendinnen, ietsjepietsje familie achtergronden, een pondje loslopende mannen en een garnering bestaande uit een mysterieuze doos met foto’s en een onverwachte meevaller. Dit alles door elkaar gehusseld levert 500 pagina’s (wel met extra ruimte tussen de regels) aan leeswerk. De eerste vijftig pagina’s wordt de lezer danig verstrooid door de taal. Nou is Ann Vanheule een Belgisch schrijfster. Daar is absoluut niets mis mee, onze flamboyante buren hebben ons zowel Hugo Claus als Dimitri Verhulst geschonken, bij lezen van diens werken wordt de lezer echter nooit overvallen door een eigenaardig taalgebruik. Alle "lieveke’s" daargelaten, vondsten als "weet-ge-t-al?, wa-wilde?, plastichoudertje, trok haar ogen open, varkenskweker" en vele andere hadden beter vervangen kunnen worden. Het begint al op de achterkant van het boek, waar gesproken wordt over “…haar vertrouwde leven komt in een stroomversnelling terecht wanneer ze komaf maakt met het huwelijk…”??? Is “komaf” Belgisch voor korte metten?

Het verhaal is niet onnodig ingewikkeld, om maar niet te zeggen flinterdun. Leena besluit haar man, notoire rokkenjager en in alle opzichten een arrogante, overheersende man met licht sadistische trekjes, te verlaten. Ze pakt haar koffers en gaat alleen wonen, met een goedbetaalde baan, leuke vriendinnen en veel aantrekkelijke, beschikbare heren, allemaal prettig gesitueerd in de categorie buitengewoon aantrekkelijk, uitzonderlijk intelligent, gevoelig en bijzonder welgesteld. Dat ze stuk voor stuk ook nog geweldig zijn in bed is vanzelfsprekend. Ach, denkt de lezer, het is het meisje gegund na al die jaren ellendig huwelijk. Leena geniet met volle teugen van haar vrijheid, reist af naar mooie plaatsen en steden, feest met haar zus en vrienden. De beschrijvingen van plaatsen waar Leena komt zijn vivant en boeiend, haar amoureuze verwikkelingen grappig en amusant.

Om het verhaal wat diepte te geven, heeft Ann Vanheule een tweede verhaallijn gecreëerd, een mysterieus geschenk van een goede vriend, een foto van een onbekende vrouw. Na het plotseling overlijden van die vriend komt er nog een verrassende wending bij, iets wat Leena in staat stelt om echt opnieuw te beginnen en haar grootste wens waar te maken. Op zich is de tweede verhaallijn een verrijking van het geheel, al heeft een aandachtig lezer heel snel door wat het geheim is. Toch blijft na het lezen het gevoel overheersen dat er pakweg honderdvijftig pagina’s te veel zijn. Ellenlange gesprekken met vriendinnen, zussen, kennissen en mannen, te veel onnodige informatie en met vlagen volstrekt ongeloofwaardige dialogen maken het geheel niet aantrekkelijker. Wat te denken van iets zo bombastisch en theatraal als:

“Meisje toch, meisje toch, nu moet het toch eens gedaan zijn met zijn streken, vind je niet? Hij is je echt niet waard. Laten varen die kerel, op de zee van de overspeligen!”

Maar toch, Ann Vanheule bestaat uit twee schrijfsters waarvan een zeer veelbelovend is. Leena krijgt van haar zus een klein rood boekje, om daarin dagelijks over haar leven te schrijven. En in die negenentwintig pagina’s Rood, waarin Leena afrekent met haar huwelijk en zichzelf bevrijdt, in die pagina’s wordt de schrijfster Ann Vanheule geboren. Strak, ironisch, geen woord te veel, geeft zij weer hoe een vrouw, schijnbaar gebroken en vernederd de kracht vindt om boven zichzelf uit te groeien. En zich wreekt, soms kinderachtig, maar altijd vindingrijk en met impact die haar belager confronterend op zijn nummer zet. Die negenentwintig pagina’s, elke beginnend met: “Ik vroeg hem:”, uitgebreid en met een beter uitgewerkte tweede verhaallijn, hadden van Rood een vijf sterren debuut gemaakt, mooi, krachtig, afgerond. Het is er helaas niet van gekomen, toch kan de lezer hoopvol uitkijken naar het volgende boek.