Vallen en opstaan. Het leven blijft prachtig.

Op de vooravond van een zeer belangrijke beslissing kiest Sanne voor het onverwachte. Zij was voornemens om haar leven voor altijd met die van Thijs te verbinden, maar plotseling slaat de twijfel toe. Is ze wel aan zo’n grote stap toe? Vertrouwt zij helemaal op de juistheid van haar keuze? Is het leven met Thijs, vol glamour en aandacht van de pers, wat zij echt wil in haar leven?

Sanne is omringd door veel familie en vrienden. Het duurt even voordat de lezer alle personages en namen op de juiste plaats heeft gezet. Het boek staat vol met vlotte dialogen, snelle wisselingen van plaats en personen en een bijna eindeloze reeks dagelijkse activiteiten.

De zoon van Sanne krijgt een buitengewone kans om zijn ambities te realiseren en zijn carrière een flinke duw opwaarts te geven. Maar wat zijn de consequenties voor hem als familieman en vader? Welke prijs zullen zijn vrouw en gezin betalen voor deze keuze?

Sanne onderhoudt vele warme relaties: met homoseksueel stel Daan en Abel, die haar altijd terzijde staan met goede raad, wijn en lekkere hapjes; met juffrouw Schaap, die een gave heeft om in de toekomst te kunnen kijken, en haar terminaal zieke tuinminnende man; met beste vriendinnen Marleen en Yvonne (die bij nader inzien toch een iets minder goede vriendin blijkt te zijn); met haar zuster Cathy en haar familie. Het leven wervelt om Sanne heen, druk, intens, amusant. De lezer wordt enerzijds bevangen door al deze drukte en overvloedige dialoog, anderzijds lijkt het een soort camouflage voor een flinterdun verhaal.

Het tempo van het boek en de (ietwat onbenullige) levensvragen die Sanne probeert op te lossen, suggereren een veel jongere vrouw. Op het moment waarop de lezer zich realiseert dat het hier om een vrouw dik in de vijftig gaat, wordt het personage ongeloofwaardig. Men begint zich af te vragen hoe Sanne haar ongelooflijke naïviteit al die jaren heeft weten te bewaren. Ze heeft een aantal misgelopen relaties achter de rug en toch staat ze onbevangen en argeloos tegenover elke nieuwe man die ze ontmoet. Wanneer het noodlot toeslaat (voorspelbaar en daardoor helaas niet zo aangrijpend), is Sanne in staat om in no time te herstellen en de nieuwe kansen te omarmen, met een veerkracht die veel beter bij een jonge vrouw zou passen. Een vijftigplusser zal een veel langere tijd nodig hebben om zo soepel te herstellen. Zelf verklaart ze haar levensfilosofie (nogal kort door de bocht) in een gesprek met haar zoon Wichard: “…ik weet zo ongeveer, wat ik doe, niet helemaal, maar voor een groot deel wel. Ik ga op mijn gevoel af….maar het leven moet geleefd. Dat vind ik echt. Ik ga niet in een hoekje zitten wachten tot ik mijn geluk langs zie komen. Ik wil op pad en ik grijp dat geluk zodra ik het zie. Zo wil ik leven”.

Het probleem met Sanne (en tevens met het boek) is dat men haar niet sympathiek vindt. Ze is onecht, te vlak, te leeg, te vol met allerlei clichés. Dat geldt trouwens ook voor alle andere personages. Wanneer tegen het einde van het boek ook nog een Rus verschijnt met alle zogenaamde typisch Russische eigenschappen (jawel, hij valt buiten in slaap met een lege fles wodka tussen zijn benen geklemd), begint het geheel bijna grotesk te worden. En de lezer begint zich ernstig zorgen te maken over het volgende avontuur van Sanne waarin ze op haar tachtigste nog steeds worstelt met de simpele vraagstukken in haar leven.