Krachtig, origineel en onthutsend

Een bedrukkend caleidoscoop vol onthechte, vervreemde, uitgeholde personages, met een waardige pen en de precisie van een miniaturist levensecht en grimmig neergezet. Blij wordt de lezer er zeker niet van, van het lezen van de verhalenbundel Tweedehands bloemen  van Caroline Ligthart. Wel geraakt, en hard, door de uitzichtloosheid van het 'tweedehands' bestaan, ontdaan van elke vreugde en hoop op verandering. De mannen en vrouwen in de (meestal) vrij korte verhalen zijn vrijwel allemaal op hun eigen wijze ontspoord. Het bekende citaat uit Anna Karenina  van Leo Tolstoj dringt zich onmiddellijk op: “Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar; ieder ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen manier.”

In het verhaal 'Op tijd' confronteert een bedrogen echtgenote haar rivale en haar echtgenoot op een verbijsterend oneerlijke wijze met de consequenties van hun daad.

In 'Pretpark' spat het traumatisch verleden en gevangen worden in een ogenschijnlijk onontkoombare realiteit van de pagina’s.

Koud kippenvel ervaart de lezer tijdens het lezen van het verhaal 'Strandpaal'. Op zachte Nijntje-pootjes sluipt het onheil voorbij, niet alarmerend opvallend, juist gevaarlijk in haar alledaagsheid.

Een postnatale depressie in 'Over de streep' doet De gelukkige huisvrouw  van Heleen van Royen zo niet verbleken, dan zeker evenaren. In rake onderkoelde bewoordingen komt een jonge moeder tot leven, verbaasd, verbijsterd, de weg kwijtgeraakt, onzeker en verloren.

Rauw en pijnlijk is de extreem dikke vrouw in 'Kopkiep' die in haar volwassenheid nog steeds de gevolgen van een jeugdtrauma aan het verwerken is, op een gruwelijke wijze en zonder succes. Totdat een moment zich aandient waarop alles anders lijkt te worden…

Een aantal van de verhalen zijn slechts korte schetsen van een situatie, beeld of stemming, stillevens van gevoel en situatie.

Ronduit bedrukkend zijn de verhalen met als hoofdthema ouderdom, ziekte en de dood. Het meest bijzondere is 'Nieuwe wereld', een onthutsend pijnlijk beeld van een oude man in een verzorgingshuis, verloren tussen het verleden en heden, hulpeloos, eenzaam.

Het wreedste en grimmigste is zonder meer het verhaal van de kersverse weduwe in 'Tweedehands bloemen'. Een liefhebbende echtgenoot die zijn weduwe achterlaat met een stukje informatie dat zo ontwrichtend is dat ze “…is nog steeds verdoofd. Ze knikt, staat op en loopt de kamer, het huis, de straat uit, regelrecht in de armen van de toekomst die niet meer op haar hand is.” Mooi verhaal, boosaardig op een manier die de lezer niet gauw vergeet.

Caroline Ligthart heeft een talent vergelijkbaar met dat van sommige Russische schrijvers. Donkere, ontwrichte personages strompelen moeizaam voort op hun eenzame tocht door een onvriendelijke, ongeïnteresseerde wereld. Niet vrolijk, wel prachtig.