Warm, grappig en troostend

Wat is nu precies een feelgoodroman? Deze oorspronkelijk uit de filmwereld afkomstige term lijkt bij het geschreven woord een hele reeks diverse mogelijkheden te herbergen: van luchtige verhalen met een goed einde tot semi-educatief getinte, ware verhalen waarin zelfs tegenslag uitstijgt tot een wijze les. Een ding hebben deze boeken met elkaar in de regel gemeen: literatuur en feelgood liggen meestal mijlenver uit elkaar. De gemiddelde feelgoodroman komt eerder in de buurt van een Lieve Lita-advies dan verfijnd leesgenot.  

Laat dat nu net anders gaan in Uit het leven van Scarlett. Het is jammer van de nietszeggende Nederlandse titel, want het originele titel Becoming Scarlett houdt veel meer mogelijkheden in. Inclusief de keuze van Ciara Geraghty te verwijzen naar Gejaagd door de wind, de iconisch roman van Margaret Mitchell.  

Het heeft iets weg van een heiligschennis, om de hoofdpersonages zomaar Scarlett O’Hara en Red (in plaats van Rhett) Butler te noemen. Uit het verhaal blijkt niet duidelijk waarom de schrijfster voor de verwijzing naar dit boek heeft gekozen, behalve dat het hoofdpersonage fysiek op Vivien Leigh lijkt (de actrice die de rol van Scarlett O’Hara heeft gespeeld in de magistrale verfilming van Gejaagd door de wind). In het verhaal is verder weinig verbinding te vinden met de originele Scarlett en Rhett, behalve een paar subtiele verwijzingen.  

Scarlett, een overgeorganiseerd weddingplanner, wordt in de steek gelaten door haar vriend John en – in aanval van verdriet en te veel drank – heeft ze een one night stand met de aantrekkelijke, roodharige Red Butler. Heel vervelend blijkt ze kort daarna zwanger te zijn, zonder een idee wie van de twee mannen de vader van haar baby is. Nog vervelender; Red blijkt de aanstaande bruidegom te zijn van Sophia, wiens geld- en energieverslindende bruiloft Scarlett moet organiseren. En het meest vervelende; Scarlett begint ongewenste gevoelens te ontwikkelen voor Red.  

Tot zover niets anders dan een doorsnee feelgood roman. Het verschil zit in het manier van vertellen. In mooi, evenwichtige proza, zonder hysterische uitschieters en een dodelijke overvloed aan bijvoeglijke naamwoorden, vertelt Geraghty het verhaal over maken van keuzes en de bewustwording van een jonge vrouw. Ze beschrijft zonder overdrijven de gevoelswereld van Scarlett en trekt de lezer mee in haar gedachten.  

Het verhaal voelt realistisch en ongekunsteld aan; subtiel en echt. De scenes met kat Blue en hond Al Pacino zijn vertederend, liefdevol en hilarisch. Ook de personages zijn levendig, warm en geloofwaardig, met een kleine uitzondering waar het de moeder en vader van Scarlett betreft. Beiden zijn over de top en doen wat slapstick-achtig aan, maar gelukkig zonder de warme, saamhorige omgeving van Scarlett geweld aan te doen.  

In het 445 pagina’s tellend boek is er geen ogenblik dat de lezer zich niet amuseert of gaat vervelen. De gevoelens van Scarlett voor haar ongeboren baby zijn op de mooiste manier beschreven. Het rustige overwicht waarmee zij zich door het dagelijks leven slaat is inspirerend en troostend. De (schaarse) liefdesscènes met Red laten niemand onberoerd. Het verhaal geeft naast woorden ook een ervaring van geuren, kleuren en gevoel. De lezer wordt niet alleen Scarletts wereld in getrokken; hij wil er blijven.

En dat is wat een goede feelgoodroman moet zijn. Troostend als een kop warme melk met honing, behaaglijk en vol met lichtvoetig humor. Een verhaal dat de lezer niet verontrust, maar beschermt in een wereld die mooier en veiliger is als die waarin we leven. In de onsterfelijke woorden van haar oudere, literaire zuster herhaalt Scarlett:  

‘Ik besluit er vandaag niet verder over na te denken. Morgen zal ik erover nadenken.’