Vloekende, drinkende en tierende mama is terug en erger!

De Engelse Gill Sims heeft in 2017 de bestsellerlijst met de bestverkochte boeken in Engeland bereikt met haar debuut Waarom mama drinkt. Dat succes heeft zich herhaald in 2018 met haar tweede boek Waarom mama vloekt dat zeven weken lang op nummer 1 stond in verschillende bestsellerlijsten. En nu ligt in de boekhandels haar derde boek, Waarom het mama geen zak kan schelen, uitgegeven door uitgeverij Prometheus en vertaald door
Gabriella van Karsbergen.

Wat is het geheim achter het grote succes van de drinkende en vloekende mama die haar huishouden, haar kinderen en haar man niet aankan en de verreweg beste relatie heeft met haar hond Judgy Dog? Om te beginnen is ze ongelooflijk grappig en met haar grove en nietsverbergende taal brengt ze voor alle vrouwen zeer herkenbare maar meestal diep weggestopte onderwerpen ter sprake. Ze is cynisch en gehard en ziet zichzelf duidelijk afgetekend in een spiegel met genadeloze verlichting. Geen zwakte, geen verkeerde beslissing, geen fysieke aftakeling blijft verborgen onder het fileermes van haar zelfkennis. Niet makkelijk voor haar, wel enorm vermakelijk voor haar lezers.

Overigens is Ellen mogelijkerwijs niet voor alle Nederlandse vrouwelijke lezers een zuster om te omarmen. De enorme zuippartijen waarbij ze half bewusteloos over de drempel van haar favoriete pub rolt, zullen lang niet iedereen bekoren. Haar vreselijke taalgebruik en krachtige uitspraken zoals 'Ik zou Peter en Jane (haar kinderen na de scheiding) nog wel aan hem hebben afgestaan, maar voor Judgy Dog zou ik met mijn hele ziel en zaligheid de strijd aan zijn gegaan voor volledig voogdij' zullen waarschijnlijk niet bij iedereen in de smaak vallen. Toch is het juist de kracht van haar nietsontziende eerlijkheid en humor die heel duidelijk laat zien hoe belabberd de positie van vrouwen nog steeds is in, ondanks alles, een patriarchale maatschappij.

Ook daarom zijn de boeken van Gill Sims meer dan iets met een etiketje 'feelgoodroman'. Het zijn, verborgen onder een vermakelijke laag zelfkritiek en harde humor, vooral verslagen van een vrouwenleven waarbij de moeder van het gezin niet alleen een baan heeft, maar ook de zorg draagt voor alle behoeftes van het gezin, beginnend met de vader en eindigend bij de kinderen en huisdieren. En vaak blijft er dus tussen dat verzorgen van anderen geen tijd meer over voor haar eigen behoeftes.

Na een jarenlang huwelijk met Simon, met veel liefde maar ook veel wederzijdse ergernissen en tekorten, besluit Ellen om te gaan scheiden en een nieuw leven op te bouwen met haar twee kinderen, Jane en Peter, die de puberteit vervaarlijk dicht benaderen, in een idyllisch plattelandshuisje met honden, kippen en rozen bij de ingang. Onnodig te vermelden dat sprookjes in het leven meestal niet helemaal uitkomen, dus het huisje is bij nader inzien niet zozeer idyllisch als wel vervallen, de kippen doen niet wat van ze verwacht wordt, de rozen bij de ingang blijkt een verwilderde doornstruik van onbekende oorsprong te zijn en de nieuwe hond blijkt niet volgroeid te zijn en dreigt de afmetingen van een pony te bereiken.

Daarnaast blijft de ex-echtgenoot Simon zeuren om nieuwe kansen en vindt Ellen het vreselijk moeilijk om met haar na twee kinderen gehavende lichaam aan een nieuwe seksuele partner te gaan denken. Tot overmaat van ramp wordt Ellen geconfronteerd met een groot persoonlijk verlies en langzaam maar zeker bereikt ze het punt om te zeggen: ‘Het kan me allemaal geen zak meer schelen!’

Maar voordat het zover is, barst de lezer nog vaak in lachen uit bij de spicy commentaren van Ellen op haar dagelijkse beslommeringen, en slikt hij af en toe een traan weg bij de ontroerende en o zo herkenbare situaties waarin iedereen van ons al eens beland is.

Zoals de voorgaande twee boeken van Gill Sims, is Waarom het mama geen zak kan schelen ook een vette aanrader en meer dan de moeite waard om te lezen, al moet de lezer welwillend genoeg zijn om de onderliggende boodschap te willen zien en het belerend vingertje te laten zakken.