Belerend, onbeduidend en vol met clichés

Petra Vollinga heeft als tekstschrijver menig artikel voor Cosmopolitan, Marie Claire, Flow en Ouders van nu geschreven. Ze werkt als copywriter voor diverse reclamebureaus en ze is de auteur van een rijtje feelgoodromans over vrouwen en hun perikelen in het dagelijks leven. In Wat zou Dolly doen? delen drie vrouwen een gezamenlijke hobby, een countryzanggroep en countrymuziek, met name die van Dolly Parton. Daarnaast hebben ze alledrie problemen in hun dagelijks leven, met partner, met geld, met gezondheid, promiscuïteit en een niet verwerkt verlies.

Gonny is bevroren in haar huishoudelijk bestaan, zonder ambitie, zonder vooruitzichten, een sloofje voor een onophoudelijke berg aan eisen van haar man en kinderen die ze lusteloos uitvoert. Betteke is een advocate die non-stop aan het werk is, zonder privéleven, verslaafd aan superfoods en hardlopen. Karlijn is een kroegtijger van middelbare leeftijd die na de sluitingstijd naar huis gaat met telkens een verovering van de helft van haar leeftijd. Deze drie dames winnen tijdens een wedstrijd de hoofdprijs: een volledig verzorgd roadtrip van twee weken naar Amerika met als kers op het slagroomtaart de ontmoeting met de one and only Dolly Parton. De eerste ongeveer 130 pagina’s van Wat zou Dolly doen? zijn vlot en beloven een rechttoe rechtaan feelgoodverhaal, vrolijk en ongecompliceerd.

Helaas verandert na aankomst van de dames in Amerika de toonzetting van vrolijk onbeduidend naar irritant belerend met een overvloed aan politiek correcte aanwijzingen. In plaats dat de dames onbekommerd genieten van hun roadtrip in een enorme roze Cadillac, gaan ze zich ergeren aan de leefomstandigheden in Amerika. Alles valt zo ongeveer tegen, van het ontbijtbuffet in hun verblijf (‘...vet, veel, zoet en de koolhydraten springen je tegemoet. Zompige donuts en oud geworden roerei stonden er uitgestald als de achtste wereldwonder...’) tot de supermarkt waar je ‘een vergrootglas moet meenemen om het hoekje met verse groenten en fruit te zoeken. Geen wonder dat obesitas de spuigaten uitloopt hier’.

En zo gaat het verder en verder, service overal is waardeloos, alles is kitsch en valt tegen, plastic tafeltjes in de diner zijn Amerikaans “gezellig”, Graceland is een voorbeeld van wansmaak, arme Elvis ‘was een doorgesnoven, dikke, ongezonde, verlepte en verslaafde zanger die geen noot meer kon zingen aan het eind van zijn leven.’

Is zoiets echt nodig? Het is vaak interessant voor de lezer wanneer de meningen en overtuigingen van de schrijver via de mond van de personages duidelijk worden, maar dan moet het zinvol zijn en structureel iets bijdragen aan het verhaal. Dat is in Wat zou Dolly doen? niet het geval. Bij een aantal beschrijvingen kan de lezer zich zelfs oprecht afvragen of de schrijfster ooit een voet in Amerika heeft gezet en zowel, welke ongelooflijk frustrerende ervaring ze heeft meegemaakt om er zo naar en beledigend over te schrijven? En dat terwijl haar heldinnen nota bene de grootste fans zijn van de 'American way of life' en zich tijdens hun roadtrip gelukkig en vrij voelen. Vollinga heeft een simpele schrijfstijl, de hoofdstukken zijn kort, de personages vlak en weinig origineel, het geheel staat bol van clichés en wagenwijde open deuren, nergens wordt ook maar iets verwacht van het denkvermogen van de lezer.

Tijdens de roadtrip komen de drie Dolly Parton-fans steeds dichter tot wat als een echte vriendschap omschreven kan worden. Ze delen elkaars geheimen en verdriet, ondersteunen elkaar en vinden de kracht om te veranderen en opnieuw te beginnen. Wat zal Dolly doen? is een leuk boekje om mee te nemen op vakantie voor een paar uurtjes volstrekt gedachteloos leeservaring. Maar onze wereld ligt vol met veel beter leeswerk.