Gedenkwaardige reis van Australische oorlogsbruiden

De in Engeland geboren schrijfster Jojo Moyes (1969) heeft een aardig rijtje bestsellers op haar naam staan. Haar meest bekende boek is het onvergetelijke verhaal van het charmante, vrijgevochten brutaaltje Louise, Me Before You, inmiddels succesvol verfilmd met in de hoofdrollen Sam Claflin en de hartverwarmende Emilia Clarke. Ook de twee opvolgende delen, After You en Still Me hebben direct hun plaats veroverd op diverse bestsellerlijsten en in de harten van miljoenen lezers over de hele wereld.

In haar boek Zee van verlangen (oorspronkelijk getiteld The Ship of Brides) kiest Jojo Moyes voor een relatief onbekend historisch gegeven. 650 Australische oorlogsbruiden zijn in 1946, vlak na het beëindigen van de oorlog, ingescheept aan boord van vliegdekschip Victorious. Na een wekenlang durende reis zullen deze vrouwen aankomen in Engeland, waar aan de zijde van hun kersverse en zo goed als onbekende echtgenoot een nieuw leven op ze wacht. 

Honderden meisjes en vrouwen, vaak getrouwd in een opwelling of na een kortstondige romance, hebben hun ouders, familie en land verlaten om zich te storten in een onbezonnen avontuur, zonder iets van hun nieuwe land af te weten, zonder tijd te hebben gehad om hun echtgenoten beter te leren kennen. Op zich een ijzersterk gegeven, vol met romantiek, nieuw begin, nieuwe kansen, onmetelijke dapperheid en een even grote lichtzinnigheid. 

Het verhaal concentreert zich rond vier vrouwen: boerse en nuchtere Maggie die in verwachting is, rijke en verwende Avice, de geheimzinnige verpleegster Frances en de jonge, impulsieve Jean. Op het schip dat eigenlijk ongeschikt is om passagiers te vervoeren is elke vorm van luxe of vermaak afwezig. Er wordt geprobeerd om vrouwen gescheiden te houden van de bemanning om problemen te voorkomen, maar zoiets is natuurlijk vrijwel niet te realiseren. Ook verveling slaat onvermijdelijk toe op de wekenlang durende reis, ondanks de pogingen om de vrouwen te vermaken door middel van spelletjes, lezingen en handwerken.

Jojo Moyes weet de sfeer op het schip aardig weer te geven, het slechte weer, de zeeziekte waar velen door getroffen worden, de broeierige stemming die ontstaat wanneer er op een plaats vele jonge vrouwen en mannen samen zijn opgesloten. Toch is de epische omvang van de vertelling te groot geworden. Vele personages, citaten, verhalen, herinneringen buitelen over elkaar heen en wedijveren om de aandacht van de lezer. De schrijfster wisselt voortdurend van persoon, perspectief en tijdlijn. Dit komt het verhaal niet ten goede en maakt het geheel onrustig en fragmentarisch. De personages blijven hierdoor vlak en de lezer krijgt geen gelegenheid om een band met ze te krijgen. 

Toch blijft het verhaal boeien, mede door een aantal onverwachte wendingen. Een schandaal veroorzaakt door een van de bruiden. Een aantal bruiden die een onverwachte  telegram krijgen met de mededeling ‘Niet gewenst, niet komen’. Een geheim dat wordt onthuld. Iemand die haar verleden probeert te verhullen. Een verboden liefde die ontluikt tussen iemand van de bemanning en een van de bruiden. Al met al voldoende om met spanning en plezier te blijven lezen. Hoewel zeker niet een van haar beste boeken, is Zee van verlangen toch wel eentje die opvalt door het gewaagde thema en zeker de moeite waard om te lezen.