Ryst betovert weer, maar nu in het kort

De immense roman De harpij verscheen in 2014, gehuld in mysterie. De auteur A.N. Ryst, een naam die we nog niet eerder gehoord hadden, zou tien jaar heimelijk aan het boek gewerkt hebben. Bij het lezen werd al snel duidelijk dat het hier om een ervaren, getalenteerd auteur moest gaan; op Facebook werd een met opzet onduidelijke foto bij zijn roman getoond. Inmiddels weten we wie achter het pseudoniem schuilgaat: Daan Remmerts de Vries, meervoudig winnaar van de Gouden en Zilveren Griffels. Hoe bekroond en geliefd hij ook is, als jeugdboekenauteur werden zijn pogingen tot schrijven voor volwassenen niet serieus genomen. Een pseudoniem bood uitkomst, totdat de Facebookfoto van A.N. Ryst toch niet mysterieus genoeg bleek te zijn.

Het gebruik van een pseudoniem bleek effectief: nog vóór de onthulling werd De harpij erg enthousiast ontvangen. Nu is er een vervolg, De blauwe maanvis, waar de auteur gelukkig geen decennia op heeft hoeven ploeteren. Het is een verhalenbundel, een derde van de lengte van De harpij, wat een teleurstelling kan zijn voor lezers die op een volledige tweede roman hadden gehoopt.

De harpij is een raamvertelling: de duivel Maradique vertelt verhalen uit het land Boon-Tee aan de arts die hem in een inrichting heeft opgenomen. Dit ‘raam’ ontbreekt in De blauwe maanvis, het lijkt alsof de verhalen uit deze bundel losstaande fragmenten zijn van Maradiques vertelling. De verhalen zijn anekdotes uit de wereld van De harpij: de hel, het dorp Tresértin, en Lengeri, waar de vrouwen een leger hebben gevormd en mannen vermoorden.

Voor degenen die De harpij niet aangedurfd hebben zijn deze verhalen ook goed los te lezen. Dan is het een wonderbaarlijke verzameling inventieve verhalen, vaak met een bovennatuurlijk tintje, geschreven in een kordate stijl die een verademing is voor degenen die de bombastische tonen van de standaard-fantasy zat zijn. Wie de roman wel gelezen heeft, zal deze uitbreiding van enkele bekende verhaallijnen zeer waarderen.

De bundel toont dat de auteur ook prachtige korte verhalen kan schrijven, een talent dat niet iedere romanschrijver bezit. Een verhalenbundel over een wereld die we eerder in een enorme roman hebben ontdekt, geeft de lezer alleen niet genoeg voldoening. Als losse verhalenbundel is het een erg mooi boek, maar als ‘vervolg’ op De harpij weten we dat de schrijver méér kan. De blauwe maanvis heeft niet de grootsheid die De harpij zo bijzonder maakte: wie Ryst kent, is verwend, en gaat wel erg hoge eisen stellen.

Het feit dat dit een verhalenbundel is, in plaats van een roman als vervolg op De harpij, roept vragen op. Is dit een heel fijn lokkertje om het publiek zoet te houden, omdat ‘Ryst’ van plan is in 2024 een vervolg uit te brengen? Of is dit het onderste uit de kan van Boon-Tee, de laatste paar verhalen die er nog over waren, die weliswaar heel goed zijn, maar niet genoeg stof boden voor een tweede meesterwerk? Laten we daar maar even niet over nadenken en genieten van dit extraatje.