De paradox van de originele tienerdystopie

In een dystopische wereld is een jonge vrouw ontkomen aan een gruwelijke straf. Ze heeft moeten vechten voor haar leven, leeftijdgenoten moeten vermoorden, maar ze is ontsnapt. Nu wordt ze opnieuw ingeschakeld, als de speelbal van een organisatie die de regering omver wil werpen. Ze zal opnieuw de controle over haar leven verliezen, opnieuw constant onderworpen worden aan fysiek geweld, alles om dit hogere doel te bereiken.

Klinkt dit als deel 2 van de Hongerspelen? Dit is deel 2 van Het bottenseizoen.

De markt van dystopische verhalen is inmiddels zowat verzadigd, en dit werk lijkt net zo veel op Vlammen als De Hongerspelen op Battle Royale leek. In dit soort gevallen is het misschien wel extra bijzonder als een boek dan toch een fascinerend verhaal vertelt. Shannon weet uit genoeg bronnen te putten om een vervolg te kunnen schrijven dat ondanks de bekende elementen nog altijd spannend is en verrast.

De mime-orde van Samantha Shannon gaat verder na Paige’s ontsnapping uit Sheol 1, de strafkolonie voor helderzienden. Terug in Londen blijkt dat ze eigenlijk geen kant op kan en dat haar grootschalige ontsnappingspoging grotendeels een mislukking was: slechts een handvol gevangenen hebben het overleefd. Hierdoor zit er niets anders op voor Paige dan terug te gaan naar Jaxon, haar loverboy: de man die haar al jaren emotioneel en financieel volledig afhankelijk had gemaakt, en dreigde haar te vermoorden als ze wegging. Zodra Paige weer klusjes loopt te doen voor Jaxon, komt de positie vrij van Onderkoning van het misdaadsyndicaat van helderzienden. De strijd om de troon van het syndicaat breekt los, en Jaxon wil meedoen, met Paige als zijn rechterhand. Paige denkt daar anders over: de Refaïem willen hulp bij het omver gooien van de regering, en Jaxon heeft daar geen zin in. Langzaam komt de druk op Paige’s schouders te liggen.

Shannons serie is groots en intelligent opgezet, over ieder detail is grondig nagedacht. In Het bottenseizoen kon dit het verhaal nog wel eens vertragen: regelmatig bevatten de hoofdstukken ‘infodumps’ op momenten die anders spannend waren geweest. In het tweede deel worden er een stuk minder nieuwe elementen geïntroduceerd en is zelfs de verklarende woordenlijst bijna niet meer nodig. Dit geeft het verhaal ineens een stuk meer vaart, waardoor de lezer van gevecht naar gevecht wordt geslingerd – misschien zelfs té veel vaart. Overigens is het vooral fijn dat Paige niet de hele tijd meer loopt over te geven zoals in het vorige boek, wat na een tijdje heel smerig en vermoeiend werd.

Jaxon is overigens niet Paige’s loverboy op seksueel vlak: seks kom niet voor in dit boek, misschien wel een verademing na de tussen-de-regels-door-geschreven groepsverkrachting van Paige in deel 1. Liefde lijkt daarentegen wel aanwezig te zijn in dit boek. Zonder het plot te verraden kan hierover slechts gezegd worden dat het jammer is: Paige legt zich neer bij een ‘relatie’ die zó ongelijk is dat ze zijn naam nog niet eens durft uit te spreken. Het is te hopen dat alle lezers wél kunnen zien dat ze beter verdient.

Een laatste opmerking over de vertaling. De vertalers hebben expres veel woorden en termen onvertaald gelaten, wat de Londense sfeer goed overbrengt: zo zegt Jax bijvoorbeeld in de Nederlandse vertaling ook steeds ‘o my lovely’. Soms is daarbij alleen niet goed nagedacht. De woorden ‘gang’ en ‘slang’ zijn ook gewone Nederlandse woorden… Zulke woorden staan niet eens schuingedrukt. De gang van Jax staat op de gang en ze spreken slang. Dat werkt dus niet, hè.

De Mime-orde is een goed geschreven vervolg, wat hoop geeft voor de vijf delen die nog zullen volgen in deze serie. Shannon zet haar lezer complexe personages voor, en kan de meningen van haar lezers compleet laten omslaan. Eén ding blijft jammer: ook op de kaft van dit deel staat weer vermeld dat Shannon 'de nieuwe J.K. Rowling' zou moeten zijn, en dat is ze met dit boek nog niet.