Nét goed genoeg

Zo wacht je je halve leven, zo word je op je wenken bediend. In minder dan een jaar zijn de eerste drie delen van de vijftien jaar oude serie Het geheim van Ji van de Franse schrijver Pierre Grimbert naar het Nederlands vertaald. Deel drie, De schaduw van het verleden, verscheen in juni, slechts drie maanden na het vorige deel, De verbroken belofte.

Aan het eind van De verbroken belofte heeft de tovenaar Yan met een god gesproken, die hem de toekomst voorspelde. Wie de toekomst weet, kan deze veranderen – maar hoe weet Yan of hij de vreselijke voorspellingen aan het voorkomen is, of ze juist waarmaakt? Ondertussen weet de priesteres Maz Lana waar het reisgenootschap meer te weten kan komen over het geheim van Ji, en dus trekken ze verder, op de hielen gezeten door de Zü-moordenaars.

Een aantal reisgenoten komen in dit deel beter tot hun recht dan in de voorgaande boeken. In het vorige deel verliep Yans ontwikkeling van vissersjongen tot machtige tovenaar te snel om geloofwaardig te zijn, terwijl in De schaduw van het verleden de complexiteit van zijn toverkracht meer aandacht krijgt. Ook Grigán en Corenn, de veteranen onder de reisgenoten, krijgen meer diepgang, met als hoogtepunt een werkelijk ontroerende passage waarin ze beiden hun verleden confronteren. Net als in de eerdere twee boeken zijn bij Grimbert de details belangrijker dan de lezer zou verwachten. Helaas helpt dit de grote verhaallijn niet genoeg.

De schaduw van het verleden is een paradoxaal boek. Aan de ene kant wordt in dit boek eindelijk de werkelijke motivatie van de tegenstanders van de reisgenoten onthuld, een onthulling waar de lezer al twee boeken lang op zat te wachten. Het is de moeite van het wachten waard: Grimbert heeft een werkelijk originele, verrassende en schokkende plotwending bedacht. Aan de andere kant heeft deze onthulling niet het gewenste effect op de lezer. Het verhaal is vaak te droog of te langzaam verteld, een probleem dat Grimbert ook had met deel één, en dat in deel twee juist verbeterd leek. Grimbert zou er goed aan doen om vaker gebruik te maken van het advies show, don’t tell, aangezien hij te vaak simpelweg vertelt wat er nu gaat gebeuren: “De avond verliep verder kalm en deze zo afmattende dag had prettig kunnen eindigen, als een vreselijk incident de groep niet had opgeschrikt.”

Dit maakt het wachten op het laatste deel van de serie nogal lastig. Na drie delen is het duidelijk dat het verhaal erg goed is, en dat het zeker de moeite waard zal zijn om te bekijken hoe Grimbert dit afrondt. Helaas is in deze drie delen Grimberts schrijfstijl niet bijzonder verbeterd, en nu begint het op te vallen dat de spanningsboog nog veel strakker had gekund. De verbroken belofte was beter dan het eerste deel, De erfgenamen, maar helaas zakt Grimbert nu terug naar het acceptabele maar niet spetterende niveau van De erfgenamen. Het eindoordeel over dit boek is daarom ook lastig: het boek is nét goed genoeg.