Bij vlagen weerzinwekkend

Kleine Eva is ziek, en verwacht niet oud te worden. Ze lijkt veel op de koppige, bewonderenswaardige, terminaal zieke jonge heldinnen die we al in veel jeugdboeken en Young Adultromans zijn tegengekomen. Meisje van glas (2014), het romandebuut van Frank Gunning, is echter absoluut niet bedoeld voor kinderen. In dit lichtelijk bizarre boek is Eva, tegen alle verwachtingen in, de enige die stand kan houden, terwijl iedereen om haar heen op min of meer gruwelijke wijze ten onder gaat.

Frank Gunning (Bandung, 1969) is regisseur, producent en schrijver van verhalen en toneelstukken. Meisje van glas komt dan ook over als een werk van een ervaren auteur. Dit is mede te danken aan het voorbereidende werk dat Gunning in de roman heeft gestoken, op medisch en biologisch gebied. Deze uitgebreide kennis maakt de minder appetijtelijke delen van het verhaal des te onaangenaam.

Het verhaal van Kleine Eva, het ‘meisje van glas’, opent en sluit de roman. Ze vertelt de lezer dat ze lijdt aan situs inversus, een aandoening waarbij haar hart links zit in plaats van rechts. Met deze aandoening alleen valt prima te leven; wat haar leven echter bedreigt, lijkt het syndroom van Kartagener te zijn, dat niet bij deze naam in het boek wordt genoemd. Dit syndroom is een bijverschijnsel van situs inversus, en het geeft haar vreselijk pijnlijke longaandoeningen, die Gunning op een rake, plastische manier beschrijft: “IJskoud, mijn huid brandt. Benauwd, of ik in een te strak korset zit. Mijn longen of iemand ze met rode peper heeft schoongeschuurd. Niet best.”

Het boek is onderverdeeld in vier delen, ieder met een eigen ik-perspectief. Het eerste deel, vanuit Eva’s perspectief, is mooi en gevoelig. Een beetje paranormaal, een beetje liefdesverhaal-met-een-terminaal-zieke. Dan komt de necrofilie in het volgende deel je rauw op je dak. Geschreven vanuit de ik-persoon, de lezer uitnodigend om mee te leven en te voelen, onmogelijk te verenigen met de afkeer die de meesten hiervoor zullen voelen.

Vervolgens begint deel drie ineens met de beschrijving van een landgoed. De uitgebreide beschrijving van een landgoed: Gunning heeft zich laten informeren door een boswachter, en dat is te zien. Iedere boom, ieder diertje, ieder stukje grond komt aan bod. De beschrijving stelt bijna tot rust zoals een echte wandeling op een landgoed voor veel mensen zou doen, maar de onbegrijpelijke gruwelen van het vorige hoofdstuk zijn hiermee niet in overeenstemming te brengen. Daardoor wordt deze beschrijving bijna saai, al is het maar omdat je op eieren zit, wetend dat de gruwelen in dit deel moeten worden voortgezet. Geen zorgen, die komen snel genoeg, en het wordt nog veel erger.

Dit boek is een combinatie van Lolita en Het parfum en gebruikt van beide boeken precies die delen die de gemiddelde lezer tegenstaan. Dit boek is ideaal voor iemand die kickt op mooi beschreven literaire gruweldaden. Maar wie bij Lolita geen medeleven kon opbrengen voor Humbert Humbert, hoe mooi hij er ook over schreef, omdat hij simpelweg walgelijke dingen met Lolita deed, kan beter niet aan Meisje van glas beginnen.