Meer van hetzelfde

Over deel 1 van de Walking Dead-boekentrilogie was ik niet te spreken. Slecht geschreven en weinig vernieuwend. Is er in een dergelijk geval nog hoop voor een serie? Het kan natuurlijk altijd dat het vervolg beter is dan het origineel. The Silence of the Lambs was beter dan Red Dragon, Evil Dead 2 was beter dan deel 1. Het had dus gekund dat deel 2 van de serie van Robert Kirkman en Jay Bonansinga een verbetering was. Helaas is dat niet zo. The Walking Dead 2 (2012, in het Nederlands in 2014), die in het Engels de ondertitel The Road to Woodbury kreeg, levert meer van hetzelfde. Soms zelfs letterlijk.

Dit tweede deel vertelt over Lilly Caul, die samen met haar reisgenoten aankomt in het stadje Woodbury, korte tijd na de gebeurtenissen waar boek 1 mee eindigde. De Governor heeft inmiddels zijn positie als leider van Woodbury ingenomen, en langzaamaan wordt nu écht duidelijk hoe hij ertoe komt om de gruweldaden te begaan waar hij in de oorspronkelijke strips bekend om is. Jammer dat ons die uiteenzetting al op de achterkant van deel 1 beloofd was.

Het boek opent zo onorigineel dat je het als lezer bijna niet kunt geloven. Aan het eind van deel 1 moest iemand op een klein meisje passen terwijl haar vader ergens anders mee bezig was. Ze worden aangevallen, het kleine meisje overleeft het niet, de oppasser wel. De vader van het kleine meisje slaat vervolgens de oppasser op een haar na dood uit wraak. Exact hetzelfde gebeurt aan het begin van deel 2. Alleen de namen zijn anders.

De inhoud van de rest van het boek is bij vlagen interessant: de druk die op Lilly rust om als één van de weinige jonge vrouwen haar lichaam aan de mannen van Woodbury aan te bieden, en de opzet van gevechten tegen zombies als een soort brood-en-spelen om revoluties te voorkomen, zijn door de grofheid van het boek extra confronterend. Het blijft alleen zo jammer dat het boek zo ontzettend slecht geschreven is.

De krakkemikkige metaforen uit deel 1 waren blijkbaar onderdeel van een beperkte inventaris. In deel 2 komen dezelfde metaforen namelijk nog eens terug. Variaties op “hij was alert alsof hij een hondenfluitje had gehoord” staan in beide boeken minstens drie keer, en het was de eerste keer al zo’n slechte uitdrukking. Nog een mismaakt pareltje: “Het stadje heeft [ze] al in de schoot genomen, zoals een meercellig organisme dat van angst en wantrouwen leeft en elke dag nieuwe levensvormen opneemt.” Sorry, maar een dergelijk organisme ken ik niet, dus dan wordt de metafoor een beetje nutteloos.

Maar wat in deel 2 misschien nog wel het meest begint te wringen, is het gedrag van de zombies zelf. In deel 1 al lazen we dat alle doden tot leven kwamen, ongeacht de manier waarop ze dood waren gegaan. Prima, dat maakt de ramp vanaf het begin een stuk groter. Maar buiten dit feit lijkt het ongelofelijk moeilijk te zijn voor een levende persoon om een zombie te worden. Alleen gebeten worden werkt gegarandeerd. Aan het eind van het boek hebben Lilly en haar metgezellen een zombie-aanval afgewend. Lilly heeft een bloedende wond in haar been en is van top tot teen bedekt met brein, bloed en andere lichaamssappen van de zombies. Maar is ze geïnfecteerd? Nee, hoor. Terwijl ze zelfs in de echte wereld misschien haar been zou kwijtraken aan de stafylokokken, huppelt ze in dit boek vrolijk door.

Ik blijf bij de conclusie die ik na het lezen van boek 1 trok: misschien zijn de game, de strip en de serie heel goed, maar de boeken zijn dat niet.