De moeders van Mahipar

Dit boek las ik voor de Hebban Debuutjury 2023. Daarom ben ik met het boek begonnen met de verwachting een literair debuut te lezen. Het is echter een slordig geschreven roman met een hoog soapgehalte: veel geweld, toevallige en ongeloofwaardige gebeurtenissen. Karakters zijn tamelijk vlak, er is nauwelijks ontwikkeling waar te nemen en clichés worden niet geschuwd.

Ook de schrijfstijl stelde me teleur, doet wat kinderlijk (eenvoudig) aan. Zinnen lopen niet altijd even soepel: “Van de winter vorig jaar, hier was het natuurlijk zomer..” En in het gebruik van beeldspraak slaat de schrijfster de plank soms mis: “…slingerden er steken onder water over en weer”.
Het verhaal springt telkens op een verwarrende wijze heen en weer in tijd, plaats en perspectief. Je moet als lezer moet flink bij de les blijven om het te kunnen volgen. Tel hierbij op de veelvuldige wisselingen van lettertype en het resultaat is een rommelig geheel.
Aan de titel wordt in het boek wel hier en daar gerefereerd maar toch zo sporadisch dat het geen logische keuze is.

Wat deze roman voor mij nog enigszins de moeite waard maakte om te lezen, is de setting in het onrustige Afghanistan ten tijde van de Taliban. Hij geeft een inkijkje in een voor ons veelal verborgen wereld van vrouwenonderdrukking in een extreem patriarchale samenleving, waarin eerwraak aan de orde van de dag is. Hoe het is om je voortdurend onveilig te voelen omdat je een vrouw bent. Hoe tradities en familiewaarden je lot dreigen te bepalen. Dit laatste aspect is wat mij betreft de meerwaarde van deze roman.

Hoewel ik vind dat De moeders van Mahipar als literaire roman duidelijk tekortschiet, kan ik voorstellen dat liefhebbers van exotische, dramatische boeken die lekker weglezen, dit boek wél kunnen waarderen.