Een boek over vriendschap en (zelf)beschadiging

Een klein leven gaat over de vriendschap tussen vier mannen. Verscheidende jaren verstrijken in het boek, waardoor je de mannen steeds beter leert kennen, en tegelijkertijd hen en hun vriendschap ziet ontwikkelen.

Een van de mannen is Jude, hij is de hoofdpersoon van het boek. Jude heeft in zijn jeugd veel nare dingen meegemaakt, die hem na al die tijd nog steeds (letterlijk) beschadigen. Hoe kun je als naasten hier het best mee omgaan? En is het wel realistisch om te hopen dat iemand ermee om leert te gaan?

Een deel van het boek gaat over een groot verschil in behoefte van seks binnen een relatie. Heeft zo'n relatie toekomst? Het stukje dat me het meest hierover is bijgebleven gaat over het inzicht van William, dat er verschillende stukjes zijn die je bij elkaar kunt vinden binnen een relatie. Denk hierbij aan schoonheid, goed met elkaar kunnen praten of dezelfde interesses hebben. Vroeger leefde je in de illusie dat alle stukjes te vinden zijn bij 1 persoon, maar in werkelijkheid vind je er meestal twee. Of als je heel geluk veel geluk hebt zijn het er drie.

Een klein leven was een prettig boek om te lezen. Het zou alleen iets makkelijker zijn geweest als je aan het begin van elk hoofdstuk zou weten vanuit wie z'n perspectief er wordt geschreven. Soms kwam je daar pas na 3 bladzijden achter. Ik ben benieuwd of dit een bewuste keuze is geweest van de schrijver, en waarom.