Weinig reden tot vrolijkheid
Kenmerkend voor deze roman is de afstandelijke schrijfstijl. Nergens krijg je als lezer de kans om iets meer te weten te komen over het gevoelsleven van Costanza en de mensen om haar heen. Hierdoor blijven de personages vlak en leer je vooral over hun handelen. Wat er in hun hoofd omgaat, daar moet je als lezer naar gissen. Soms is de schrijfstijl vloeiend, maar vaak verdrink je als lezer in lange zinnen met eindeloos veel vertakkingen. Ook moeilijk te duiden metaforen versterkten bij mij als lezer de verwarring:
“Maar algauw had hij ruimhartig weer de grote ogen opgezet van iemand die zijn idool aanschouwt. Daarna was het enkel nog een kwestie geweest van dode bladeren.”
Het lezen van dit boek voelde voor mij alsof ik over een weg vol met kuilen en hobbels reed met heel veel onverwachte haarspeldbochten, en dan ook nog in de mist. Nergens had ik het gevoel dicht bij de personages te komen. Er wordt voortdurend van perspectief in tijd en persoon gewisseld. Costanza “zou later vertellen” of “zal later uitleggen” is een veelvuldig gebruikt inleidend zinnetje dat bij mij regelmatig voor verwarring zorgde. Vooral omdat het hele boek ervan doorspekt wordt. Hierdoor ontstaat een fragmentarisch en niet gemakkelijk te volgen geheel.
Ondanks het rommelige geheel komen de belangrijkste thema’s wel goed uit de verf: Emotionele verwaarlozing die van generatie op generatie wordt doorgegeven en de afhankelijkheid van de personages. Ze vertonen weinig eigenheid en blijven hangen in bestaande patronen. De afhankelijkheid, eenzaamheid en uitzichtloosheid van Costanza en de anderen is letterlijk voelbaar, sterker nog, kroop bij mij onder mijn huid.
Het resultaat is dus een afstandelijke roman over een uitzichtloos bestaan. Pas aan het eind van het boek gloort er een klein beetje hoop aan de horizon.
Een enorm contrast met de belofte op de achterflap, waar wordt gesproken van “warmte, empathie en humor”. Deze belofte heeft het boek voor mij helaas niet waargemaakt.
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Karen
Gesponsord
Aan het lot kun je niet ontsnappen ... of wel?
Intermezzo is een prachtige roman over broers en geliefden, van dé literaire stem uit Ierland.
Door de late middeleeuwen letterlijk aan te raken blaast Van Loo ons verre verleden meer dan ooit nieuw leven in.
Een ode aan de Hollandse keuken en de smaak van thuis.
Meer dan 200 recepten voor de kerstdagen.
Superdikke editie met 3D-beeld, geuren en vele andere extra's!
Het leukste cadeau voor iedereen: lol verzekerd!
Toine Heijmans neemt zijn lezers mee naar de uiterwaarden, de laatste Nederlandse wildernis.
Een roman over iemand die floreert als onderzoeker, maar zich het comfortabelst voelt als ze zelf in de schaduw blijft
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende, grappige en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder.
De schitterende beelden en poëtische teksten vertellen het verhaal van een bijzondere vriendschap, tussen het meisje en de drie dieren.
Een magisch coming-of-age-verhaal over een jongen die zijn eerste weekend zonder zijn ouders doorbrengt. . . en een leeuw die op hem komt passen.
Een thriller over verloren zielen, familiebanden en dodelijke loyaliteit.
Deze nieuwe fase kan er een zijn van vreugde, vervulling en verdieping.
De Gouden Griffel-winnaar in een luxe uitgave!
De auteur van Het meisje in de trein is terug! Ligt de waarheid op het eiland begraven?
Kenia, 1926. De jonge Ivy staat voor grote uitdagingen. Ondertussen is Ranjana, een jonge Indiase vrouw, op de vlucht.
Een nieuwe, inclusieve geschiedenis van het vroegst bewoonde continent van de wereld.
Een prachtig overzicht van de liefdespoëzie, van de vroege middeleeuwen tot nu
Hoe kunnen we ons een weg banen door dit alles?
Drie jaar geleden overleed haar beste vriendin, en sindsdien staat Erins leven stil.
Kenia, 1910. Als de jonge Ivory meereist met haar vader op safari, wordt ze onmiddellijk verliefd op het land en de natuur
