Lezersrecensie
Niets menselijks is ons vreemd
Bij een jonge schrijfster als Sally Rooney kan het wat mij betreft nog alle kanten uitgaan. Nadat ze me volledig overtuigde met “Normale mensen”, en tot op zekere hoogte ook met “Gesprekken met vrienden”, vond ik “Prachtige wereld, waar ben je” een echte tegenvaller.
Ik was daarom terughoudend om Intermezzo te gaan lezen. Maar de vele mooie recensies trokken me toch over de streep. Daar ben ik heel blij om, want wat heb ik genoten van haar nieuwste roman!
Hoe Rooney de familierelaties beschrijft vind ik geweldig. Als lezer word je volledig in deze trage psychologische roman meegezogen. De karakters worden verbluffend genuanceerd blootgelegd. Rooney sleurt je echt mee naar de krochten van de zielen van haar personages. Met een minimum aan interpunctie en eindeloze ketting van zinnen, legt ze op meeslepende wijze de zielenroerselen van twee broers in de rouw bloot. Geen hoogdravende woorden, haar stijl is sober en het lijkt alsof ze de woorden achteloos aan het papier heeft toevertrouwd.
“Soms heb je dat nodig, dat een ander volmaakt is, maar die kan dat niet zijn en dan haat je hem daarna voor altijd, ook al is het niet de schuld van die ander en ook niet van jou. Je had alleen iets nodig wat die ander je niet kon geven omdat hij het niet had.”
Uiteindelijk moet het leven toch geleefd worden, op welke manier dan ook. De kunst is vooral om met jezelf in het reine te komen over jouw manier om het leven te leven…
“Het lukt niet altijd, maar ik doen mijn best. We zien wel hoever we komen. Gewoon door blijven leven.”
Dat Sally Rooney maar gewoon door mag blijven schrijven op deze manier…
Een aanrader voor lezers die houden van trage, plotloze psychologische romans en van stream of consciousness.
Ik was daarom terughoudend om Intermezzo te gaan lezen. Maar de vele mooie recensies trokken me toch over de streep. Daar ben ik heel blij om, want wat heb ik genoten van haar nieuwste roman!
Hoe Rooney de familierelaties beschrijft vind ik geweldig. Als lezer word je volledig in deze trage psychologische roman meegezogen. De karakters worden verbluffend genuanceerd blootgelegd. Rooney sleurt je echt mee naar de krochten van de zielen van haar personages. Met een minimum aan interpunctie en eindeloze ketting van zinnen, legt ze op meeslepende wijze de zielenroerselen van twee broers in de rouw bloot. Geen hoogdravende woorden, haar stijl is sober en het lijkt alsof ze de woorden achteloos aan het papier heeft toevertrouwd.
“Soms heb je dat nodig, dat een ander volmaakt is, maar die kan dat niet zijn en dan haat je hem daarna voor altijd, ook al is het niet de schuld van die ander en ook niet van jou. Je had alleen iets nodig wat die ander je niet kon geven omdat hij het niet had.”
Uiteindelijk moet het leven toch geleefd worden, op welke manier dan ook. De kunst is vooral om met jezelf in het reine te komen over jouw manier om het leven te leven…
“Het lukt niet altijd, maar ik doen mijn best. We zien wel hoever we komen. Gewoon door blijven leven.”
Dat Sally Rooney maar gewoon door mag blijven schrijven op deze manier…
Een aanrader voor lezers die houden van trage, plotloze psychologische romans en van stream of consciousness.
3
Reageer op deze recensie