Verslag van een proces

@juleswinnfield; ik vind je recensie erg goed en adequaat, echter, Arendt doet in mijn ogen juist geen verslag van de holocaust, maar een verslag van een proces. Een proces dat duidelijk pijnlijke politieke achtergronden kent; getuigen die niet konden komen, de vraag of Israel Eichmann wel kon berechten. Arendt laat zien hoe banaal Eichmann was en ook hoe banaal mensen/landen, het kwaad, (kunnen) zijn. Juist de ‘…sheer thoughtlessness -something by no means identical by stupidity- that predisposed him to become one of the greatest criminals of that period’. De onnadenkendheid, de ongeïnteresseerdheid. Alleen maar naar zichzelf kijken. Hij had feitelijk geen idee van wat hij aan het doen was. Hij haatte niet, had geen vooropgezet crimineel plan. Gehoorzaamde regels, zelfs toen de nazi’s de oorlog verloren hadden en Himmler verordonneerde dat de moord op de joden moest stoppen. Eichmann vond dat Himmler hiermee orders gaf die tegen de wet ingingen en ging door met de deportaties.

In het postscript schrijft Arendt hoe zij is aangevallen op dit boek. Duidelijk met kwade intenties, omdat de boodschap de betrokken landen niet aan stond. Het is immers veel makkelijker de schuld bij een persoon te leggen, dan hoef je niet naar je eigen systemen te kijken. Arendt haar betoog werd verdraaid en belachelijk gemaakt.

Systemen maken genocide mogelijk. Arendt pleit voor de inrichting van een internationaal gerechtshof. Dat is er ook gekomen. Het is banaal dat nu juist de leider van Israel door dit gerechtshof veroordeeld is en dat er landen zijn die zich niet bij deze uitspraak neerleggen. Banaal? Of kwaadaardig? The banality of evil is nog steeds een zeer indrukwekkend en noodzakelijk boek,