Een passend einde voor een zeer vermakelijke boekenserie

‘De schuld’ is het laatste deel in de Bergmankronieken van Hans Rosenfeldt en Michael Hjorth. Het boek is vertaald door Corry van Bree. De Bergmankronieken spelen zich af rondom psycholoog Sebastiaan Bergman en het team van de Nationale Recherche. ‘De Schuld’ is te lezen als los boek. Meer dan bij de andere delen is het echter wel van toegevoegde waarde als je eerdere delen hebt gelezen.

Beide auteurs komen uit de televisie- en filmwereld en dat voel je terug in het boek. Het boek leest als een goede Zweedse televisieserie. Je gaat van scene naar scene. De schrijvers weten zonder teveel uit te wijden een duidelijk beeld van de omgeving te schetsen. Ook geven ze je een duidelijker beeld van de personages door het toevoegen van korte alledaagse scenes. Dit alles zonder ergens langdradig te worden of teveel af te wijken van het hoofdverhaal.

De zaak die dit boek centraal staat is niet heel bijzonder. De spanning is subtiel en maakt dat je door wil lezen. De wijze waarop de schrijvers in dit boek het verhaal verweven met oude verhaallijnen maakt het tot een goed boek. In de eerdere delen lijkt het soms toch wat ongeloofwaardig hoe er zoveel kan spelen rondom één man en één team. Een gedachte die in dit laatste deel ook benoemd wordt door een van de personages. In dit laatste deel weten de schrijvers alle verhaallijnen geloofwaardig samen te voegen.

‘De schuld’ eindigt met nog een aantal losse eindjes en dat weten de schrijvers op een geweldige wijze te doen. De schrijvers tonen vertrouwen in hun vertelkunsten en hun lezers door een einde voor deze kronieken te schrijven waarbij ze niet alles willen verklaren en op zijn plek laten vallen. Het einde is zonder opsmuk. Het is duidelijk, passend bij de personages en geeft ruimte voor wat eigen invulling. Een passend einde voor een zeer vermakelijke boekenserie.