Een meeslepende verhaal over verlies en veerkracht

Achterflap : Achten zijn oneindig. Ik gebruik ze als symbool voor wat ik nooit meer mag vergeten. Of voor wanneer ik iets niet kan vatten. Als het te moeilijk of te groot is om in mijn hersenen te passen. Dan voelt het alsof ik toch nog grip heb op wat onwerkelijk is.' Niet elk kind groeit zorgeloos op. In blauwe achten volgen we Esmée. Haar ouders zijn gescheiden. Met een moeder die er amper in slaagt om haar eigen leven op de rails te houden en een vader die in de eerste plaats een bedreiging vormt in het leven van zijn dochters, is het zoeken naar houvast. Die vindt Esmée een tijdlang in haar knuffelbeer en haar verbeeldingskracht, bij haar beste vriendin Arisa en haar oudere zus Nel, maar uiteindelijk vooral in een hardnekkig verlangen om te verdwijnen.

Het boek, opgedeeld in twee delen, neemt ons mee in het leven van Esmée. Vanuit haar perspectief beleven we een emotioneel verhaal dat diep weet te raken en hier en daar stevig aan de ribben blijft plakken.
Met eenvoudig, maar beeldend taalgebruik schetst de auteur een wereld die even pijnlijk als herkenbaar is. De thematiek is zwaar, maar op een eerlijke en integere manier uitgewerkt. Verlies, verdriet, eenzaamheid en ongelukkig zijn vormen de rode draad doorheen het verhaal, maar toch sluimert er onder alles een sprankel hoop.
Het boek dwingt de lezer om stil te staan bij menselijke emoties en toont hoe kwetsbaar, maar ook hoe veerkrachtig we kunnen zijn. Dit is een verhaal dat blijft nazinderen, lang nadat de laatste bladzijde omgeslagen is. Een aanrader voor wie niet bang is om geraakt te worden.