Een spannend verhaal

De nieuwe roman van de Vlaamse Marita de Sterck past prima in het centrale thema van haar veelomvattende oeuvre: jezelf leren liefhebben. Hoofdpersoon Mira, die eigenlijk een andere naam heeft, ontfermt zich over asielhond Turbo, die een andere naam had. Mira geeft Turbo een thuis. Turbo is een bange asielhond die niet alleen kan zijn. Mira is zelf ook angstig; in het begin van het boek durft ze amper haar huis uit. Maar dankzij de hond gaat ze naar buiten en ontmoet ze mensen die haar helpen. Dankzij Turbo durft Mira zichzelf te worden en dankzij Mira wordt Turbo zichzelf. Ze leren daarbij allebei dat ze niet meer bang hoeven te zijn voor wie ze zijn. Dit zijn slechts de eerste parallellen tussen Mira en Turbo; er zijn er in dit boek talloze te vinden en ze vormen de basis van het spannende verhaal.

Behalve het perspectief van Mira volg je het perspectief van jager Stan, die heel andere opvattingen heeft als het gaat om de omgang met dieren. Al snel wordt duidelijk dat hij een beslissende rol in het leven van Turbo heeft gespeeld. Deze delen van het boek zijn echt in het Vlaams geschreven: 'Ook als ge u schrap zet en probeert om terug te meppen, krijgt ge slaag op uw smoel.' Voor de niet-ervaren lezer zal het even wennen zijn om te schakelen tussen de wisselingen in het taalgebruik. Daarnaast is de expliciete heftigheid in de beschreven scènes even schrikken (Stans trainingswijze van een jachthond bijvoorbeeld), want de toon is duidelijk anders dan in de gebeurtenissen die je vanuit Mira beziet.

Het verhaal neemt na een kort psychologisch begin al snel de vorm aan van een spannende detective. Mira wil verschillende vormen van dierenleed zichtbaar maken en ontmaskert daders ervan. Tijdens die speurtocht gaat ze ook op zoek naar de dader achter het leed van Turbo. Parallel aan de zoektocht gaat ze de confrontatie aan met haar eigen verleden.

Dat leidt tot een spannende ontknoping op twee fronten. Aan de ene kant is het de vraag of het Mira lukt om te ontcijferen wat er met Turbo is gebeurd. Aan de andere kant is het spannend of Mira erin slaagt haar ellende te overwinnen. Die spanning werkt De Sterck goed uit, want je blijft tot het einde geboeid.

Dat einde gaat wel wat snel. Je loopt met grote passen door de laatste ontwikkeling en beslissingen van Mira. In tegenstelling tot in de eerste hoofdstukken kijk je hier minder gedetailleerd mee in haar hoofd. Diezelfde details ontbreken bij bepaalde personages, waardoor ze enigszins clichématig worden. Bijpersonen, zoals goede en begripvolle vriendin Julie, blijven vlak. De nevenpersonages zijn types: de slechte jager, de jager die tot inzicht komt of de goede vriend. Echte diepgang bij deze personages ontbreekt.

Dit boek is als Young Adult gemarkeerd, maar het is onduidelijk op basis waarvan. De personages of gebeurtenissen sluiten zeker niet specifiek aan bij jongeren. Sterker nog, het zal voor volwassenen makkelijker zijn om zich in te leven in Mira of Stan dan voor jongeren, omdat sommige geschetste scènes herkenbaarder zijn voor volwassenen. Denk aan het proces van ouder worden en de klachten die daarbij horen, of het missen van een gezinsleven.

Al met al heeft De Sterck een spannend verhaal afgeleverd, waarbij duidelijk wordt dat het uiteindelijk je eigen keuzes en de hulp van anderen zijn die bepalen hoe je leven loopt. Dat wordt goed zichtbaar omdat er tussen Mira en Stan ook pijnlijke parallellen te vinden zijn. Parallellen die niet tot dezelfde uitkomst leiden.