Geweldig geschenk

Het schrijven van een Kinderboekenweekgeschenk is als auteur ingewikkeld. Hoe zorg je ervoor dat alle kinderen iets moois vinden in een boek? En hoe behoud je daarbij je eigen specifieke kenmerken? Sanne Rooseboom krijgt dat in haar 'Ravi en de laatste magie' heel goed voor elkaar. Dat is mede te danken aan de mooie tekeningen van Sophie Pluim.

Pluim heeft allereerst voor een kaft gezorgd die iedereen met een boekenhart enthousiast maakt. De getekende boekenkast is er eentje die je zo in je woonkamer wilt zetten. Bovendien ziet de nauwkeurige kijker allerlei elementen uit het verhaal: een belangrijke lavalamp, een meeuw, kikkers en een wereldbol. In het boek zelf zijn de illustraties in zwart-wit afwisselend en ondersteunend. Soms is een scène paginagroot uitgewerkt, soms is er een kleinere close-up van een gezicht om het verhaal te versterken. (Één detail: op pagina 24 moet de wandelstok volgens de tekst tussen de handen van een ander personage staan.)

Het verhaal zelf leent zich ook om geïllustreerd te worden, want het is zeer filmisch. Ravi verhuist met haar moeder en broertje naar een tehuis voor oude mensen. Die oude mensen blijken al snel niet helemaal gewoon: het zijn gepensioneerde tovenaars met nog maar een héél klein beetje toverkracht. Na een niet zo warm welkom ontstaat er paniek omdat door toedoen van Meneer Zork (een konijnenknuffel) iets ergs gebeurt. Samen met de tovenaars gaan Ravi en haar familie er alles aan doen om een ramp te voorkomen.

Rooseboom verweeft net zoals in haar andere werk als 'Mot en de metaalvissers' of de serie over het ministerie van Oplossingen alledaagsheid met spannende avonturen. Iets groots als heftige tovenaars wordt teruggebracht tot iets kleins als het afsteken van een lucifer, en een mogelijke ontvoering wordt opgelost met een vuurpijl. Het maakt de spanning behapbaar.

Daarbij zit er altijd humor in haar verhalen. Hier is de gave van tovenaar Christopher voldoende reden tot hilariteit. Ook is er een mooie rol weggelegd voor de buurman van een sportschool. Zijn reacties tijdens de acties van de tovenaarsgroep toveren een glimlach op je gezicht.

Wat Rooseboom knap doet, is jong en oud met elkaar verbinden. In dit hele verhaal komt geen doorsnee volwassene aan bod. De hoofdrol is weggelegd voor de kinderen en de oudere tovenaars. Een sterke bijrol is er voor Ravi's moeder, die fysiek (maar zeker niet mentaal!) beperkt wordt door een rolstoel en reuma. De personages krijgen voldoende diepgang om je goed in te leven en om ze sympathiek te vinden.

Tot slot is Rooseboom een goede verhalenverteller qua structuur. De eerste pagina somt enkele feiten op die je meteen nieuwsgierig maken. Wat is de samenhang? Dat de laatste pagina ook zo'n opsomming van feiten is - voorzien van een tekening waarin alle gezichtsuitdrukkingen samen (van mens en dier) hilarisch zijn -, zorgt voor een heerlijk afgerond einde van een prachtig (lees)avontuur.