Lezersrecensie
Je aandacht erbij houden is de boodschap
Een boek dat zich afspeelt in IJsland springt er - voor mij - direct uit. Als het een boek is van Yrsa Sigurðardóttir ben ik al helemaal in de ban. ‘Blijf hier niet’ is het tweede deel van de Zwart IJs-serie, maar perfect als standalone te lezen.
Trausti is met zijn vrienden onderweg naar de Vestmannaeyjar, een eilandengroep voor de kust van IJsland. Een vriendin en ‘oud’ studiegenote is overleden en de groep heeft besloten om naar de begrafenis te gaan. Ondertussen zijn de meeste van de vrienden aan het werk en studeert Trausti in Amerika. Hij ziet dit weekendje dan ook als een kleine reünie om samen herinneringen op te halen. Tot ze op de veerboot een briefje tussen de ruitenwissers vinden met de tekst: ‘GA NAAR HUIS. BLIJF HIER NIET’. Is dit voor hen bedoeld? Het fijne gevoel dat hij had voelt hij wegebben. Nare herinneringen van zeven jaar geleden verschijnen op zijn netvlies. Nee, dit briefje is vast niet voor hen bedoeld!
Net als in ‘Ik zie je’ wisselt Sigurðardóttir de hoofdstukken af van eerder naar heden. Trausti vertelt het verhaal in het verleden, zodat je meegenomen wordt naar de studententijd van de vriendengroep. Het verhaal van forensisch pathaloge Idunn - die we ook zagen in het eerste deel - wordt verteld in het heden, na het vinden van twee doden op het strand van Vestmannaeyjar.
Sigurðardóttir schrijft gruwelijk. Ze schroomt niet om alles tot in detail te beschrijven, zodat je als lezer geen moeite hebt om het op je netvlies voorbij te zien komen. Het fijne aan haar schrijfsels is de gestage opbouw van het verhaal met de voor haar gekende beschrijving van het (winterse) IJsland. Je waant je in IJsland (alé, ik toch!).
Toch heb ik in dit boek de onderhuidse spanning gemist die in Sigurðardóttir’s boeken alom aanwezig is. Omdat het verhaal voornamelijk over de vriendengroep gaat, heeft ze zich gefocust op de personages met hun verleden en wat ze geworden zijn. Niks mis mee, maar niet wat ik van haar gewoon ben. Daarnaast was het hier en daar verwarrend en ging het verhaal wat van de hak op de tak. Het was dan vooral de aandacht erbij houden om alles te kunnen plaatsen.
Toch zit dit verhaal drommels goed in elkaar. Overal stopt Sigurðardóttir addertjes onder het gras die verderop de kop opsteken. De plot is meestal zo uitgekiend dat je die niet ziet aankomen. Ook nu was die weer meer dan verrassend!
Yrsa, forvitin um þriðja hluta !
Trausti is met zijn vrienden onderweg naar de Vestmannaeyjar, een eilandengroep voor de kust van IJsland. Een vriendin en ‘oud’ studiegenote is overleden en de groep heeft besloten om naar de begrafenis te gaan. Ondertussen zijn de meeste van de vrienden aan het werk en studeert Trausti in Amerika. Hij ziet dit weekendje dan ook als een kleine reünie om samen herinneringen op te halen. Tot ze op de veerboot een briefje tussen de ruitenwissers vinden met de tekst: ‘GA NAAR HUIS. BLIJF HIER NIET’. Is dit voor hen bedoeld? Het fijne gevoel dat hij had voelt hij wegebben. Nare herinneringen van zeven jaar geleden verschijnen op zijn netvlies. Nee, dit briefje is vast niet voor hen bedoeld!
Net als in ‘Ik zie je’ wisselt Sigurðardóttir de hoofdstukken af van eerder naar heden. Trausti vertelt het verhaal in het verleden, zodat je meegenomen wordt naar de studententijd van de vriendengroep. Het verhaal van forensisch pathaloge Idunn - die we ook zagen in het eerste deel - wordt verteld in het heden, na het vinden van twee doden op het strand van Vestmannaeyjar.
Sigurðardóttir schrijft gruwelijk. Ze schroomt niet om alles tot in detail te beschrijven, zodat je als lezer geen moeite hebt om het op je netvlies voorbij te zien komen. Het fijne aan haar schrijfsels is de gestage opbouw van het verhaal met de voor haar gekende beschrijving van het (winterse) IJsland. Je waant je in IJsland (alé, ik toch!).
Toch heb ik in dit boek de onderhuidse spanning gemist die in Sigurðardóttir’s boeken alom aanwezig is. Omdat het verhaal voornamelijk over de vriendengroep gaat, heeft ze zich gefocust op de personages met hun verleden en wat ze geworden zijn. Niks mis mee, maar niet wat ik van haar gewoon ben. Daarnaast was het hier en daar verwarrend en ging het verhaal wat van de hak op de tak. Het was dan vooral de aandacht erbij houden om alles te kunnen plaatsen.
Toch zit dit verhaal drommels goed in elkaar. Overal stopt Sigurðardóttir addertjes onder het gras die verderop de kop opsteken. De plot is meestal zo uitgekiend dat je die niet ziet aankomen. Ook nu was die weer meer dan verrassend!
Yrsa, forvitin um þriðja hluta !
1
Reageer op deze recensie