Waarheid, twijfel en oude wonden

Als trouwe lezer van de Thomas Berg-reeks keek ik reikhalzend uit naar deel 19, 'De drogreden'. En opnieuw stelt Jo Claes niet teleur. Wat me telkens weer aantrekt in deze boeken is niet alleen de intrigerende plot, maar vooral de rustige, bijna bedachtzame manier waarop Claes zijn verhaal opbouwt. Geen flitsende achtervolgingen of overdreven actie, maar slimme, literaire misdaadromans met oog voor nuance, psychologie en cultuur. En precies dat maakt zijn werk zo herkenbaar en waardevol.

In dit verhaal draait alles rond de dood van Elias Wullaert, die tijdens een bezoek aan theater Epidauros in Griekenland dodelijk ten val komt. De Griekse politie beschouwt het als een ongeluk en sluit het dossier af. Maar zijn ex-partner, Hannes Wageneer is daar allerminst van overtuigd. Hij vermoedt dat Elias van de trappen is geduwd door zijn veel jongere vriend, Lenard Degraaf. Wageneer klopt aan bij Thomas Berg om zijn versie van de feiten te delen. Wanneer Berg naar zijn verhaal luistert, weet hij niet goed wat hij ervan moet denken. Eén ding staat buiten kijf: Wullaert was schatrijk.

Een extraatje in dit boek zijn de hoofdstukken die de lezer een inkijk geven in de voorbereidingen van de dader. Deze perspectiefwisselingen maken dat je voortdurend probeert te ontrafelen wie de dader is. Claes speelt op een meesterlijke manier met de verwachtingen van de lezer. Hoewel ik af en toe aan het twijfelen werd gebracht, had ik uiteindelijk toch het gevoel dat ik het juiste spoor had.

Wat ik erg waardeer, is hoe Claes cultuur, literatuur en filosofie integreert zonder dat het zwaar of pretentieus wordt. Claes deelt zijn kennis zonder te imponeren – het verdiept het boek zonder het te vertragen.

Op persoonlijk vlak staat Berg in dit deel centraal. Zijn stukgelopen relatie met Freya laat hem niet los, en zijn innerlijke onrust wordt mooi verweven met de zaak. Dat maakt hem des te menselijker: een speurder die niet alleen zoekt naar waarheid in een moordzaak, maar ook in zichzelf.

Thomas Berg blijft voor mij een boeiend personage: hij is een pragmatische en soms gesloten speurder, die vooral gedreven is door de behoefte om de waarheid te vinden, zonder zich te veel te laten leiden door emoties of medeleven. Zijn persoonlijke bespiegelingen geven deze serie net dat extra, zodat je hem blijft volgen, boek na boek.

De titel 'De drogreden' is perfect gekozen. Claes laat zien hoe bedrieglijk logica kan zijn, hoe argumenten die sluitend lijken, bij nader inzien wankel blijken. Het verhaal zet je voortdurend aan het denken, zonder te vervallen in nodeloos ingewikkelde constructies.

Jammer genoeg alweer uitgelezen… en is het aftellen geblazen tot maart 2026 voor een nieuwe Berg.