Lezersrecensie
Een plot in ware Poirot stijl!
'Wie wind zaait, zal storm oogsten'
In 1916 verdween Willemina Jansen terwijl ze op weg was naar vrienden. In 1917 werd ze vermoord teruggevonden in het bos van Paterswolde. De moord is nooit opgehelderd.
In ware Agatha Christie-stijl - en na de nodige research - heeft Verhoeven er ‘haar’ verhaal van gemaakt. De persberichten die gebruikt zijn in het boek zijn afkomstig uit landelijke - en regionale kranten uit die periode.
Realiteit en fictie lopen door elkaar. Dit zorgt ervoor dat dit verhaal een extra dimensie heeft. In je achterhoofd weet je dat Willemina Jansen echt heeft bestaan. Dat zij vermoord is! Maar Verhoeven heeft aan dit verhaal haar eigen ‘swung’ gegeven - de gaten opgevuld - waardoor Willemina een vrouw wordt met een eigen gezicht, een leven.
1927: Ella leest graag de boeken van Agatha Christie. Haar grote droom is dan ook om een boek te schrijven. Als ze met haar tante enkele weken in het Familiehotel in Paterswolde verblijft ziet ze haar kans.
Wanneer ze twee mannen op het terras van het hotel hoort praten over een onopgeloste moord in het bos van Paterswolde - dat aansluit aan het Familiehotel - is haar interesse gewekt. Ze besluit wat onderzoek en navraag te doen naar die moord, want dit zou een heel mooie insteek zijn voor haar boek.
Net als Hercule Poirot-stijl observeert, onderzoekt en praat ze met mensen. Maar niet iedereen lijkt opgetogen te zijn met dat graven in het verleden. Hoe meer Ella te weten komt, hoe meer tegenwerking ze krijgt. Wie werkt haar tegen en waarom?
Verhoeven neemt je heel subtiel mee in de tijd. De setting, de etiquette, het grote verschil tussen arm en rijk… ze laat het voorbijkomen. In no-time zat ik zowel in het verhaal als in de sfeer van die tijd. Bovendien wordt het verhaal gestaag opgebouwd net als bij Christie’s boeken. De hoofdstukken zijn kort, waardoor het lezen aangenaam is. De personages zijn goed uitgewerkt in functie van hun karakter. Verhoevens schrijfstijl is gemoedelijk en sober, aangepast aan de tijd waarin het verhaal zich afspeelt.
Verhoeven schrijft in haar nawoord dat een verhaal soms moet ‘rijpen’. ᴅᴇ ᴍᴏᴏʀᴅ ᴏᴘ ᴡɪʟʟᴇᴍɪɴᴀ ᴊᴀɴsᴇɴ heeft haar vijf jaar gekost om de juiste verteltoon en sfeer te vinden. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want deze cosy crime leest als een tierelier en met een plot in ware Poirot stijl kan ik niet anders zeggen dan dat dit boek dondersgoed is!
Karin
BookswithBooks
In 1916 verdween Willemina Jansen terwijl ze op weg was naar vrienden. In 1917 werd ze vermoord teruggevonden in het bos van Paterswolde. De moord is nooit opgehelderd.
In ware Agatha Christie-stijl - en na de nodige research - heeft Verhoeven er ‘haar’ verhaal van gemaakt. De persberichten die gebruikt zijn in het boek zijn afkomstig uit landelijke - en regionale kranten uit die periode.
Realiteit en fictie lopen door elkaar. Dit zorgt ervoor dat dit verhaal een extra dimensie heeft. In je achterhoofd weet je dat Willemina Jansen echt heeft bestaan. Dat zij vermoord is! Maar Verhoeven heeft aan dit verhaal haar eigen ‘swung’ gegeven - de gaten opgevuld - waardoor Willemina een vrouw wordt met een eigen gezicht, een leven.
1927: Ella leest graag de boeken van Agatha Christie. Haar grote droom is dan ook om een boek te schrijven. Als ze met haar tante enkele weken in het Familiehotel in Paterswolde verblijft ziet ze haar kans.
Wanneer ze twee mannen op het terras van het hotel hoort praten over een onopgeloste moord in het bos van Paterswolde - dat aansluit aan het Familiehotel - is haar interesse gewekt. Ze besluit wat onderzoek en navraag te doen naar die moord, want dit zou een heel mooie insteek zijn voor haar boek.
Net als Hercule Poirot-stijl observeert, onderzoekt en praat ze met mensen. Maar niet iedereen lijkt opgetogen te zijn met dat graven in het verleden. Hoe meer Ella te weten komt, hoe meer tegenwerking ze krijgt. Wie werkt haar tegen en waarom?
Verhoeven neemt je heel subtiel mee in de tijd. De setting, de etiquette, het grote verschil tussen arm en rijk… ze laat het voorbijkomen. In no-time zat ik zowel in het verhaal als in de sfeer van die tijd. Bovendien wordt het verhaal gestaag opgebouwd net als bij Christie’s boeken. De hoofdstukken zijn kort, waardoor het lezen aangenaam is. De personages zijn goed uitgewerkt in functie van hun karakter. Verhoevens schrijfstijl is gemoedelijk en sober, aangepast aan de tijd waarin het verhaal zich afspeelt.
Verhoeven schrijft in haar nawoord dat een verhaal soms moet ‘rijpen’. ᴅᴇ ᴍᴏᴏʀᴅ ᴏᴘ ᴡɪʟʟᴇᴍɪɴᴀ ᴊᴀɴsᴇɴ heeft haar vijf jaar gekost om de juiste verteltoon en sfeer te vinden. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want deze cosy crime leest als een tierelier en met een plot in ware Poirot stijl kan ik niet anders zeggen dan dat dit boek dondersgoed is!
Karin
BookswithBooks
2
Reageer op deze recensie