Een noodlottig feestje!

Lafaard! Is alweer de 20e Rani Diaz, ik mocht het lezen voor de leesclub van Thrillerlezers!
Zelf ben ik pas bij nr. 16 ingestapt en ondanks dat ik pas later met de reeks begon kan ik goed elk verhaal volgen.
Sterre begint haar boeken meestal met een sterke en harde proloog. Ook in dit boek is dat het geval en het betreft hier een gebeurtenis van negen jaar terug. Daarna gaat het verhaal van start op de dag na het verjaardagsfeest van Zoë. Een feestje met de nodige alcohol en andere opwekkende middelen die hun sporen hebben nagelaten. Zoë heeft de volgende ochtend een black-out en weet zich nog maar erg weinig te herinneren van de voorgaande avond en nacht. Ze denkt die morgen een verkoelende duik te kunnen nemen in het zwembad van haar ouderlijk huis, maar tot haar afgrijzen komt ze tot ontdekking dat er iemand op de bodem van het zwembad ligt. Verdronken, gekneveld, en tot overmaat van ramp blijkt het ook nog eens een vroegere vriendin van Zoë te zijn. Wie heeft haar vermoord en in haar zwembad gedumpt, en vooral waarom?

Het team van Rani Diaz wordt op deze lastige zaak gezet. Één voor één worden de dan nog aanwezige vrienden van Zoë verhoord en ze blijken geen van allen echt actieve herinneringen te hebben aan die late uurtjes van het feest. Bovendien zijn er ook nog eens meerdere onder hen die een motief voor de moord hebben. Het slachtoffer was dan wel een vroegere vriendin van Zoë en haar gezelschap, maar al jarenlang was die vriendschap bekoelt. Wat schuilt er voor geheim achter dit vreemde gedrag, en wat is er negen jaar terug precies voorgevallen?
Dan verdwijnt er ineens een jonge atlete en komt Rani en haar team voor een volgend dilemma te staan: Hebben deze zaken iets met elkaar te maken?

Sterre heeft een vlotte en lekker weg lezende manier van schrijven met boeiende en wat complexe personages. Rani Diaz en haar team voelen als vertrouwde oude bekenden, en het is weer leuk om met ze mee te lopen op de werkvloer tussen haar en haar leuke en ook minder leuke collega’s in, en dat alles onder leiding van haar ietwat dominante baas. Alledaagse werk tafrelen die allemaal heel herkenbaar zijn.

‘Alsof hij nooit afwezig is’, repliceerde Rani. ‘Telkens als hij zijn neus snuit, doet hij alsof zijn laatste uren zijn geteld.’

Niets is wat het lijkt en geregeld wordt je als lezer op het verkeerde been gezet. Je probeert verwoed de puzzel te leggen aan de hand van telkens weer wat nieuwe informatie. Geheimen, wraak, leugens, en oud onverwerkt zeer, het maakt er de zaak niet gemakkelijker op. Bovendien is het voor Rani dit keer ook nog eens persoonlijk geworden omdat zij en haar zusje het slachtoffer kenden.
Helemaal aan het einde komen alle verschillende lijntjes bij elkaar. Dan weet je ook wie de Lafaard was, wie het echte slachtoffer, en wie de echte dader.
Ik heb zoals gebruikelijk weer genoten van deze Rani Diaz.
Ik geef het 4 sterren!