Dappere stiefmoeders, gemene prinsen en vreselijke vaders

The Language of Thorns is een verzameling van zes korte verhalen van Leigh Bardugo. De verhalen zijn geïnspireerd door mythen, sprookjes en folklore. Drie van de verhalen zijn al eerder uitgegeven en drie zijn nieuw. De verhalen spelen zich allemaal af in de verhaalwereld genaamd de Grisha-verse, waarin ook haar eerdere boeken zich afspeelden. Zo is er een volksverhaal uit Fjerda, getiteld When Water Sang Fire, over twee meisjes die in de zee wonen en een Ravkaans verhaal The Too Clever-Fox over een slimme vos die zich telkens weer uit benauwde situaties weet te redden.  

In haar author’s note schrijft Bardugo dat ze eigenlijk gevraagd werd een prequel te schrijven voor haar boek Shadow and Bone, maar in plaats daarvan inspiratie kreeg voor verhalen die de personages uit dat boek in hun jeugd gehoord zouden kunnen hebben. Ook wilde ze graag een eigen versie van Hans en Grietje maken, waarin niet de heks, maar de vader van Hans en Grietje de slechterik was, omdat hij zo laf was zijn kinderen niet te beschermen en ze alleen op pad te sturen. In deze versie, The Witch of Duva, loopt het verhaal daarom dan ook heel anders af. De verhalen in de bundel zijn duister en wijken geregeld af van de standaardpaden in volksverhalen.  

‘So shut the window tight and make sure the latch is fastened. Dark things have a way of slipping in through narrow spaces.’  

Het eerste verhaal in de bundel gaat over Ayama and the Thorn Wood. De koning en zijn vrouw hebben twee zonen waarvan de jongste een monsterlijk uiterlijk heeft en daarom wordt verbannen. Omdat het monster daar boos over is, vermoordt hij de dieren en verwoest hij de oogst. Ayama, geen knap meisje maar wel dapper, wordt erop uit gestuurd om te onderhandelen. Het monster wil echter alleen vrede sluiten als zij een verhaal vertelt waardoor hij zijn woede kan vergeten. Ayama vertelt een bekend verhaal waarvan ze het einde verandert, omdat ze haar einde beter vindt passen.  

Eigenlijk is dat ook precies wat Bardugo doet met de verhalen in deze bundel. Ze wijkt af van de verwachtingen die je van de verhalen hebt, omdat ze niet de gebaande paden uit de sprookjes kiest, maar een andere weg die volgens haar logischer is. Ook de plottwists weten daardoor te verrassen. De slechterik blijkt toch niet zo slecht te zijn, en de lieve ouder is soms juist degene met het gif in zijn hart. Deze draai aan de klassieke formules van bijvoorbeeld de slechte stiefmoeder of het onschuldige onderdrukte meisje is verfrissend om te lezen.  

‘This goes to show you that sometimes the unseen is not to be feared and that those meant to love us most are not always the ones who do.’ 

De verhalenbundel is prachtig vormgegeven door Sara Kipin. De cover is indrukwekkend en op vrijwel iedere pagina is wel een illustratie te vinden. In het boek wordt gewerkt met twee kleuren blauw en rood, en zelfs de tekst is in kleur afgedrukt. De illustraties in de kantlijn worden beetje bij beetje opgebouwd naarmate je verder leest in ieder verhaal, zodat je aan het einde van het verhaal een volledige afbeelding te zien krijgt die twee hele pagina’s in beslag neemt. De mysterieuze en duistere illustraties passen uitstekend bij de sfeer van de verhalen.

The Language of Thorns. Midnight Tales and Dangerous Magic is een mooie verzameling van verrassende korte verhalen over thema’s als hebzucht, opoffering, liefde en vriendschap. Het zijn duistere en sprookjesachtige verhalen in een wereld vol magie, gemene prinsen, dappere stiefmoeders en vreselijke vaders. Of je nu al bekend bent met het werk van Bardugo of niet, als je een sprookjesliefhebber bent moet je dit boek lezen!