Realistisch en impactvol verhaal over vluchtelingen

In Thuis draag ik bij me wordt het verhaal verteld van Wassim, Laila en Romeo. De drie tieners vluchten vanuit hun thuisland Syrië naar Nederland. Tijdens hun reis worden ze door het lot samengebracht en dat is het begin van een bijzondere vriendschap. Lukt het ze om de moeilijke reis te doorstaan en vinden ze eindelijk de rust en veiligheid waar ze naar verlangen?

‘Hoe bouw je een nieuw bestaan op in een vreemd land als je ziel gestorven is en alleen je lichaam nog leeft? Als teruggaan geen optie is, terwijl je niet liever wilt dan dat? Als elke vezel in je verlangt naar vroeger, naar de wereld waarvan je ooit onderdeel was, en je weet dat dit nooit meer terugkomt?’

Auteur Cecile Korevaar schreef dit boek nadat ze in 2015 beelden zag van de enorme stromen vluchtelingen die vanuit Syrië de wereld in trokken. In 2018 begon ze met haar eigen research en reisde ze zelf naar Syrië, Libanon, Turkije en Griekenland om te ervaren welke route de vluchtelingen afleggen. Ook sprak ze met drie vluchtelingen, Christine, Michel en Hasan, over hun ervaringen tijdens hun vlucht uit Syrië. Dit uitgebreide research is het boek zeker ten goede gekomen: je krijgt een duidelijk beeld van het leven van vluchtelingen. Een mooie gedachte bij dit boek is dat voor elk verkocht exemplaar van Thuis draag ik bij me uitgeverij Blossom Books één euro aan Stichting Vluchteling doneert.

Je leest het verhaal vanuit de drie perspectieven van Wassim, Laila en Romeo. Ze hebben alledrie een verschillende achtergrond met eigen heftige ervaringen. Doordat er van perspectief wordt gewisseld krijg je nog meer de verschillende kanten van de situatie in Syrië te zien. Zo is Laila als ongetrouwde knappe jonge vrouw op de vlucht extra kwetsbaar, maar helpt Wassim haar daarmee. Hij is heel zachtaardig en legt makkelijk contact met mensen. Romeo helpt hen ook omdat hij dankzij zijn sterke uiterlijk mensen afschrikt om hen wat aan te doen. Het is moeilijk om in deze recensie meer details over de personages te benoemen zonder dat dit afbreuk doet aan de leeservaring, maar ze hebben elkaar hard nodig om tegenslagen aan te kunnen.

‘Wij Syriërs praten nooit over wat ons is overkomen, waarom we gevlucht zijn, wat er precies is gebeurd. Herinneringen zijn als lood: ze verlammen ons, werpen ons terug naar waar we niet willen zijn. We hebben alle energie nodig voor morgen, voor het vinden van een veilige plek, het bouwen aan een nieuwe toekomst.’

In korte hoofdstukken beschrijft Korevaar de harde en heftige reis van de drie hoofdpersonen. Juist omdat er geen overvloedige metaforen of zweverige omschrijvingen worden gebruikt, komen de indrukwekkende en mensonterende situaties soms hard binnen.

Het verhaal is mooi opgebouwd. Je volgt de reis maar er zijn ook flashbacks naar eerdere ervaringen en ook wordt er op een het einde nog een sprong in de tijd gemaakt zodat je kort leest over hoe het na de vlucht met ze gaat. Toch zou je als lezer nog meer willen weten over hoe het na de helse reis met ze verdergaat en hoe ze met hun trauma’s om zijn gegaan in hun nieuwe leefsituaties, maar de focus van het boek blijft vooral op de vlucht zelf.

Thuis draag ik bij me is een rauw en realistisch verhaal over de harde werkelijkheid waar jongeren op de vlucht mee te maken hebben. Het verhaal maakt impact en de personages blijven nog in je hoofd spoken nadat je het uithebt. Het is een heftige jongerenroman om te lezen, en erg goed om meer begrip te krijgen voor vluchtelingen.