Verenigt einde van mooie trilogie

In Sinteldaal heeft prins Rhen zestig dagen om zich voor te bereiden op de oorlog met Syhlvoorde voor Grey het land binnenvalt. Terwijl de band tussen Rhen en Harper op losse schroeven staat weet niemand dat Rhen wordt lastiggevallen door de wrede tovenares Lilith. Aan de andere kant van de bergen lukt het Lia Mara nog niet om het vertrouwen van het volk van Syhlvoorde voor zich te winnen. Waar haar moeder met harde hand regeerde probeert zij op een vreedzame manier problemen op te lossen. Daarbij vertrouwt het volk haar bondgenootschap met Grey niet door zijn magische krachten. Kan zij de koningin zijn die haar land nodig heeft?

Dit is het derde en laatste boek van de ‘Vervloekt’-serie en ik vind het prachtig hoe alles in het verhaal samenkomt. Tijdens het lezen van het tweede boek had ik het gevoel dat er een groot gat zat tussen boek één en boek twee, maar het is net alsof dit slotdeel de eerste twee boeken aan elkaar lijmt en er een prachtig geheel van maakt met een verenigt einde. In boek één lees je het perspectief vanuit Rhen en Harper, in boek twee vanuit Grey en Lia Mara, waarna in dit deel alles samenkomt door alle vier de personages aan het woord te laten. Dit vond ik erg prettig. In het tweede boek had ik namelijk het idee dat ik Rhen en Harper een beetje kwijtraakte, maar nu heb ik ze weer volledig gevonden. Dit slotdeel bouwt goed voort op de gebeurtenissen uit de eerdere boeken en sluit het verhaal op een waardige manier af.

Ten eerste wil ik een groot compliment geven aan Kemmerer voor haar schrijfstijl. De manier waarop ze dialogen tussen personages vormgeeft, gedachtes beschrijft en het verhaal opbouwt vind ik erg mooi. De nuances die zij legt en het oog voor detail in het verhaal spreken mij erg aan. Je rolt zo weer in het verhaal en het voelt natuurlijk en vertrouwt aan. Verder vind ik het verloop van het boek fijn om te lezen. Ik vind dat Kemmerer erg goed is in het opbouwen van haar boeken, bijvoorbeeld door afwisseling tussen spanning en actievolle momenten en romantische interacties of goed uitgewerkte dialogen. Dit heb ik niet alleen bij de eerdere boeken uit de serie ervaren, maar ook bij andere boeken die ik van haar heb gelezen.

Het verhaal draait veel om de persoonlijke ontwikkelingen van de personages en wat zijn ze goed uitgewerkt! De nuance waarmee hun gedachten, emoties en beweegredenen worden opgebouwd en beschreven vind ik prachtig om te lezen. Elk personage heeft zijn eigen persoonlijkheid, eigen geschiedenis en eigen manier van denken die hij of zij meeneemt in de keuzes die gemaakt worden. Ik leef met alle personages mee en ik vind ze stuk voor stuk prachtig. Ik vind het ook heel mooi om te lezen hoe elk personage een ontwikkeling doormaakt. Ze leren van het verleden, interacties en zichzelf. Als lezer zie je ze langzaam opbloeien en dat raakt me.

Wat ik ook heel sterk vind is de beschrijving van de interacties en relaties tussen de personages onderling. Het ‘iets’ wat Rhen en Grey samen hebben, de zachtheid en kwetsbaarheid tussen zowel Lia Mara en Grey als Harper en Rhen, de bijzondere vertrouwensband tussen Grey en Harper, maar ook de side characters zoals Jake en Tycho en hun band met Grey. Ik vind het moeilijk te beschrijven wat ik er precies zo mooi aan vind of wat me dan zo erg raakt, maar alles valt voor mijn precies goed. De personages zijn echt. Hun relaties zijn echt. Hun interacties zijn echt. Voor mij is het erg belangrijk dat ik een verhaal voel en dat ik het geloof. Ik geloof deze personages, hun interne struggles en hoe zij daarmee omgaan. Ik vind dat Kemmerer echt een kei is in het zorgvuldig opbouwen van interacties en banden tussen verschillende personages. Naast dat de personages goed zijn opgebouwd vind ik het ook heerlijke mensen: sterke en zelfverzekerde Grey die door en door goed is, lieve Lia Mara met haar hart van goud, dappere en gepassioneerde Harper en Rhen, arme Rhen, die allang niet meer de arrogante prins is, maar echt probeert om het beste te doen voor zijn land en daarin zoveel te voorduren krijgt. Stuk voor stuk sprankelende en schitterende personages die je als lezer het verhaal in zuigen.

Daarnaast spraken de thema’s die centraal staan in het boek mij erg aan. De weg naar broederschap voor Rhen en Grey, maar ook de loyaliteit voor het land en elkaar vond ik mooi om te lezen. Ook vond ik het politieke aspect leuk en de wereld waarin het verhaal zich afspeelt net als in de eerdere boeken fijn om over te lezen. Verder speelt magie in dit slotdeel wederom een rol waardoor het verhaal voor mij nog nét wat sprankelender en bijzonderder wordt.

Kortom vond ik ‘Een eed zo duivels’ een prachtig slotdeel van een erg mooie trilogie waarin de personages, hun interacties en hun ontwikkelingen centraal staan. Alles kwam erg goed samen en dit deel heeft zeker aan mijn verwachtingen voldaan. Ik zal nog regelmatig terugdenken aan deze schitterende personages en dit fijne verhaal.