Lezersrecensie
Wereld met potentie, maar slecht en oppervlakkig uitgewerkt
‘Stad van Beenderen’ is het eerste boek uit de serie de ‘Kronieken van de Onderwereld’. De Schaduwjagerswereld van Cassandra Clare is inmiddels uitgebreid met prequels, spin-offs en filmadaptaties, waarbij het een groot fenomeen is in de YA-literatuur. Ik had ‘Stad van Beenderen’ van een vriendin gekregen en was benieuwd of ik me kon laten meevoeren in deze magische schaduwwereld. Dat is jammer genoeg niet gelukt.
Aan het begin van het boek was ik erg nieuwsgierig om net als Clary de schaduwwereld te ontdekken. Ik vind het idee van schaduwjagers als gevallen engelen die op de aarde zijn om demonen te stoppen nog steeds erg tof. Ik vind de uitwerking door Cassandra Clare alleen wat minder goed gedaan. Weinig dingen worden echt concreet uitgelegd of uitgewerkt en hoewel sommige dingen tijdens het lezen uit de context af te leiden zijn blijven er voor mij dingen rondom de worldbuilding onduidelijk of onvolledig en dat vind ik erg jammer.
Personages staan voor mij centraal in een goed verhaal en hoewel de personages in dit boek potentie hadden vind ik ze slecht uitgewerkt. Bijna geen enkel personage heeft diepgang of vertoont ontwikkeling, ze blijven allemaal erg oppervlakkig. Ze voelden niet als echte mensen, maar meer als typetjes. Zo is Isabelle het standaard ‘mooie meisje’ en ondanks dat beschreven wordt dat ze goede vaardigheden heeft als schaduwjager krijgen we dat nooit echt te zien en blijft ze alleen maar het stereotype van een beautygirl. De interacties tussen de personages vond ik ook erg oppervlakkig. Ik lees wel vaker YA-boeken, maar dit voelt als heel jong YA. De manier waarop de personages praten en met elkaar interacteren is erg oppervlakkig en naar mijn mening tegen het kinderachtige aan. Waarom doen Jace en Alec bijvoorbeeld sinds het begin van het verhaal zo ongelofelijk lullig tegen Simon? Moet dat een soort tienerding zijn? Want er is totaal geen reden waarom zij zo zouden reageren en dat het hele boek zouden volhouden. Ik vind Jace sowieso niet zo’n leuk personage. Ik heb het idee dat het doel was om hem arrogant en afstandelijk af te schilderen om vervolgens daar doorheen te kunnen kijken als je meer over zijn verleden leert. Naar mijn mening komt dat niet goed uit de verf. Ik vind hem vooral erg gemeen en irritant tegen bijna iedereen zonder dat er enige ontwikkeling in zit. Ook begrijp ik niet precies waar de aantrekkingskracht tussen Jace en Clary vandaan kwam. Het was meer alsof deze personages verliefd zouden moeten zijn en dat ze elkaar daarom dan maar leuk vinden in plaats van dat er echt een band tussen hen werd opgebouwd.
Verder ligt het tempo van het verhaal erg laag. Het boek is ongeveer 470 pagina’s dik en naar mijn idee gebeurt er niet zoveel. Het verhaal heeft weinig richting en krabbelt telkens maar een beetje voort. Ik vind het ook niet zo goed geplot. Er zit zoveel ruis rondom de rode draad van het verhaal, waardoor je deze als lezer uit het zicht verliest en je afvraagt waar het verhaal nou eigenlijk heen gaat. Sommige passages voegden niet zoveel toe. Ik ben van mening dat het boek 150 pagina’s korter had kunnen zijn en je dan niets belangrijks in het plot zou hebben gemist. Hierdoor kwam ik ook erg moeilijk door het boek heen. Er waren wel bepaalde passages waarin de spanning goed werd opgebouwd en ik weer wat in het verhaal werd getrokken, waardoor ik toch verder wilde lezen en wilde weten hoe het zou eindigen. Ondanks dat er aan het einde van het boek bepaalde onthullingen werden gedaan gaf het mij weinig voldoening en kreeg ik niet de antwoorden waar ik op gehoopt had. Ik denk dat dezelfde lijn blijft voort krabbelen in de vervolgboeken van de serie en dat weerhoudt mij ervan om aan deze boeken te beginnen.
Kortom vond ik ‘Stad van Beenderen’ niet zo’n goed boek. Er waren zeker wel passages die me aanspraken of spannend waren en de wereld an sich was best interessant, maar het verhaal is naar mijn mening slecht geschreven. De personages blijven oppervlakkig, er zit weinig tempo in het verhaal, de rode lijn mist en veel dingen blijven onuitgewerkt. De hype rondom de Schaduwjagerswereld is helaas niet aan mij besteed.
Aan het begin van het boek was ik erg nieuwsgierig om net als Clary de schaduwwereld te ontdekken. Ik vind het idee van schaduwjagers als gevallen engelen die op de aarde zijn om demonen te stoppen nog steeds erg tof. Ik vind de uitwerking door Cassandra Clare alleen wat minder goed gedaan. Weinig dingen worden echt concreet uitgelegd of uitgewerkt en hoewel sommige dingen tijdens het lezen uit de context af te leiden zijn blijven er voor mij dingen rondom de worldbuilding onduidelijk of onvolledig en dat vind ik erg jammer.
Personages staan voor mij centraal in een goed verhaal en hoewel de personages in dit boek potentie hadden vind ik ze slecht uitgewerkt. Bijna geen enkel personage heeft diepgang of vertoont ontwikkeling, ze blijven allemaal erg oppervlakkig. Ze voelden niet als echte mensen, maar meer als typetjes. Zo is Isabelle het standaard ‘mooie meisje’ en ondanks dat beschreven wordt dat ze goede vaardigheden heeft als schaduwjager krijgen we dat nooit echt te zien en blijft ze alleen maar het stereotype van een beautygirl. De interacties tussen de personages vond ik ook erg oppervlakkig. Ik lees wel vaker YA-boeken, maar dit voelt als heel jong YA. De manier waarop de personages praten en met elkaar interacteren is erg oppervlakkig en naar mijn mening tegen het kinderachtige aan. Waarom doen Jace en Alec bijvoorbeeld sinds het begin van het verhaal zo ongelofelijk lullig tegen Simon? Moet dat een soort tienerding zijn? Want er is totaal geen reden waarom zij zo zouden reageren en dat het hele boek zouden volhouden. Ik vind Jace sowieso niet zo’n leuk personage. Ik heb het idee dat het doel was om hem arrogant en afstandelijk af te schilderen om vervolgens daar doorheen te kunnen kijken als je meer over zijn verleden leert. Naar mijn mening komt dat niet goed uit de verf. Ik vind hem vooral erg gemeen en irritant tegen bijna iedereen zonder dat er enige ontwikkeling in zit. Ook begrijp ik niet precies waar de aantrekkingskracht tussen Jace en Clary vandaan kwam. Het was meer alsof deze personages verliefd zouden moeten zijn en dat ze elkaar daarom dan maar leuk vinden in plaats van dat er echt een band tussen hen werd opgebouwd.
Verder ligt het tempo van het verhaal erg laag. Het boek is ongeveer 470 pagina’s dik en naar mijn idee gebeurt er niet zoveel. Het verhaal heeft weinig richting en krabbelt telkens maar een beetje voort. Ik vind het ook niet zo goed geplot. Er zit zoveel ruis rondom de rode draad van het verhaal, waardoor je deze als lezer uit het zicht verliest en je afvraagt waar het verhaal nou eigenlijk heen gaat. Sommige passages voegden niet zoveel toe. Ik ben van mening dat het boek 150 pagina’s korter had kunnen zijn en je dan niets belangrijks in het plot zou hebben gemist. Hierdoor kwam ik ook erg moeilijk door het boek heen. Er waren wel bepaalde passages waarin de spanning goed werd opgebouwd en ik weer wat in het verhaal werd getrokken, waardoor ik toch verder wilde lezen en wilde weten hoe het zou eindigen. Ondanks dat er aan het einde van het boek bepaalde onthullingen werden gedaan gaf het mij weinig voldoening en kreeg ik niet de antwoorden waar ik op gehoopt had. Ik denk dat dezelfde lijn blijft voort krabbelen in de vervolgboeken van de serie en dat weerhoudt mij ervan om aan deze boeken te beginnen.
Kortom vond ik ‘Stad van Beenderen’ niet zo’n goed boek. Er waren zeker wel passages die me aanspraken of spannend waren en de wereld an sich was best interessant, maar het verhaal is naar mijn mening slecht geschreven. De personages blijven oppervlakkig, er zit weinig tempo in het verhaal, de rode lijn mist en veel dingen blijven onuitgewerkt. De hype rondom de Schaduwjagerswereld is helaas niet aan mij besteed.
1
Reageer op deze recensie