Lezersrecensie
wegleggen van deze feelgood is vrijwel onmogelijk, Postma schrijft meeslepend
Waardering ****
Auteur Tamara Postma gaf haar eerste series in eigen beheer uit maar is sinds 2023 onder dak bij Dutch Venture Publishing en in 2024 verschijnt van haar hand de Oxymoron trilogie, waarvan "Alles wat ik aan je haatte" het eerste deel is. Ze is gek van katten en woont in het noorden van Nederland met haar man en vier kinderen.
De cover van "Alles wat ik aan je haatte" toont, net zoals de andere delen, hartsnoepjes met teksten die je, vroeger, aan je vriendjes of vriendinnetjes gaf. Het is een zoete cover die ik in de winkel mogelijk niet opgepakt zou hebben omdat het me dan net te weinig aanspreekt.
Het verhaal gaat over Hazel en Jamie, de kinderen van Fauve en Frederique, en we lezen vooral vanuit hun perspectief af en toe afgewisseld met een hoofdstuk vanuit Frederique. De hoofdstukken zijn geschreven in de ik-vorm, waardoor je ook veel meekrijgt van de emoties van de personages.
Hartsvriendinnen Frederique en Fauve bevallen binnen 3 uur na elkaar van kinderen, Jamie en Hazel groeien bijna samen op maar wel in totaal verschilende gezinnen. Maar in plaats van de beste vrienden kunnen ze elkaar niet luchten of zien en bestaat hun communicatie vooral uit sneren, nare opmerkingen en pestgedrag. Het is Postma wel al gelukt om de lezer wat inzicht hierin te geven, maar het is wel te hopen dat er in de volgende 2 delen nog meer duidelijk wordt hoe dit toch is ontstaan. Ook de bijzondere vriendschap tussen Frederique en Fauve, die vooral overkomt als eenrichtingsverkeer, vraagt om meer verdieping.
De zorgzame, lieve, altijd voor een ander klaarstaande, Hazel heeft het moeilijk met haar egoistische moeder die vooral haar eigen gang gaat en niet volwassen lijkt te zijn geworden. Frederique is voor haar de veilige steunpaal die Hazel waar nodig ondersteunt. Jamie komt over al een materialistische, ambitieuze jongeman met weinig oog voor de mensen om hem heen, maar langzaam wordt wel duidelijk dat veel hiervan een laagje aan de buitenkant is. Het is Postma gelukt een plot te schrijven waarin je als lezer megesleept wordt met het enthousiasme van Hazel en de emoties van beide terwijl ze struggelen met hun leven en elkaar. Wegleggen van "Alles wat ik aan je haatte" is dan ook vrijwel onmogelijk.
Auteur Tamara Postma gaf haar eerste series in eigen beheer uit maar is sinds 2023 onder dak bij Dutch Venture Publishing en in 2024 verschijnt van haar hand de Oxymoron trilogie, waarvan "Alles wat ik aan je haatte" het eerste deel is. Ze is gek van katten en woont in het noorden van Nederland met haar man en vier kinderen.
De cover van "Alles wat ik aan je haatte" toont, net zoals de andere delen, hartsnoepjes met teksten die je, vroeger, aan je vriendjes of vriendinnetjes gaf. Het is een zoete cover die ik in de winkel mogelijk niet opgepakt zou hebben omdat het me dan net te weinig aanspreekt.
Het verhaal gaat over Hazel en Jamie, de kinderen van Fauve en Frederique, en we lezen vooral vanuit hun perspectief af en toe afgewisseld met een hoofdstuk vanuit Frederique. De hoofdstukken zijn geschreven in de ik-vorm, waardoor je ook veel meekrijgt van de emoties van de personages.
Hartsvriendinnen Frederique en Fauve bevallen binnen 3 uur na elkaar van kinderen, Jamie en Hazel groeien bijna samen op maar wel in totaal verschilende gezinnen. Maar in plaats van de beste vrienden kunnen ze elkaar niet luchten of zien en bestaat hun communicatie vooral uit sneren, nare opmerkingen en pestgedrag. Het is Postma wel al gelukt om de lezer wat inzicht hierin te geven, maar het is wel te hopen dat er in de volgende 2 delen nog meer duidelijk wordt hoe dit toch is ontstaan. Ook de bijzondere vriendschap tussen Frederique en Fauve, die vooral overkomt als eenrichtingsverkeer, vraagt om meer verdieping.
De zorgzame, lieve, altijd voor een ander klaarstaande, Hazel heeft het moeilijk met haar egoistische moeder die vooral haar eigen gang gaat en niet volwassen lijkt te zijn geworden. Frederique is voor haar de veilige steunpaal die Hazel waar nodig ondersteunt. Jamie komt over al een materialistische, ambitieuze jongeman met weinig oog voor de mensen om hem heen, maar langzaam wordt wel duidelijk dat veel hiervan een laagje aan de buitenkant is. Het is Postma gelukt een plot te schrijven waarin je als lezer megesleept wordt met het enthousiasme van Hazel en de emoties van beide terwijl ze struggelen met hun leven en elkaar. Wegleggen van "Alles wat ik aan je haatte" is dan ook vrijwel onmogelijk.
1
Reageer op deze recensie
