Huiselijke suspense met genadeloos briljante finishing touch

‘Het is ook het inzicht dat van elke plek, wat of wie je ook houdt, dit altijd een tijdelijke liefde betreft. Permanent eigendom bestaat niet, voor niemand.'

De Britse auteur Louise Candlish heeft al een dertiental romans op haar naam staan, voornamelijk romantische boeken en familieromans. De overstap naar psychologische thrillers was een goede zet, met Our House won ze de British Book Award 2019 in de categorie Crime & Thriller. René van Veen stond in voor de Nederlandse vertaling van deze bestseller.

Stel je even voor dat je na een korte vakantie thuiskomt en een verhuiswagen voor je deur aantreft. Onbekende mensen dragen allerlei spullen naar binnen en delen je koudweg mee dat ze de rechtmatige eigenaar van je huis zijn. De verkoopakte is immers in orde want die heb je toch zelf ondertekend bij de notaris? Wat is hier in godsnaam aan de hand? Je ex-man zal dit misverstand wel even uit de wereld helpen, maar Bram en de kinderen blijken spoorloos. Wat nu? Een dergelijk nachtmerriescenario overkomt Fiona Lawson, op vrijdag 13 januari 2017. Over een ongeluksdag gesproken!

Op de eerste bladzijde vallen we samen met Fiona met de deur in huis, maar na een spetterende start komt het verhaal in rustiger vaarwater terecht en dat zal zo blijven tot aan de ontluisterende ontknoping. Candlish dompelt de lezer onder in de intieme gedachtekronkels van Fiona en Bram. Tot in de kleinste details volgen we hun doen en laten en keren daarvoor zes maanden terug, naar juli 2016, als hun huwelijk op de klippen loopt. Beurtelings presenteren ze hun versie van de feiten in de ik-vorm. Fiona doet dit via de populaire podcast #victims, waarin ze als slachtoffer drie maanden na die rampzalige januaridag aan het woord is. Bram schrijft zijn gedachten simultaan neer in een Word-document. Tussendoor vernemen we van beide personages hoe ze 13 januari verder doorkomen. Met deze ingenieuze constructie stelt Candlish het geduld stevig op de proef; het gaat tenslotte om een 400 pagina’s dikke roman, die tergend langzaam vordert.

Het dure droomhuis staat in het middelpunt. Voor Fiona is het een thuis, ze wil er haar twee zonen graag zien opgroeien, ook na de scheiding. Ze haalt Bram over om aan birdnesting te doen, een omslachtige vorm van co-ouderschap, waarbij de kinderen in het huis blijven wonen en hun ouders zich steeds verplaatsen. Een noodlottige keuze?

Dat Candlish gewend is familieromans te schrijven, merk je aan de aandacht voor huis-tuin-en-keukenbezigheden van haar hoofdpersonages en de mensen in hun omgeving. Het huiselijk drama over hoe de ex-partners omgaan met hun scheiding komt sterk uit de verf en de beschrijvingen, dialogen en handelingen voelen levensecht aan in hun bedrieglijke banaliteit. Ze hanteert een nuchtere, luchtige schrijfstijl en fileert met rake oneliners de benepen mentaliteit die heerst in een welgestelde, kleinburgerlijke Londense buitenwijk. Alsof er hier een antropologe aan het werk is.

De repetitieve elementen doen niet saai of langdradig aan, integendeel. De verhalen van Bram en Fiona verlopen parallel, maar ze benaderen alles wat rondom hen gaande is totaal verschillend. Dat je als lezer meer weet dan beide vertellers, versterkt de suspense. Dit is typisch zo’n verhaal over mensen die hun ondergang onafwendbaar tegemoet lopen, door een opeenstapeling van foutieve morele keuzes. De lezer kan niet anders dan machteloos toekijken.

Ons huis is een beklemmende, huiselijke thriller met een gitzwart randje, waarin de auteur een inventief psychologisch spelletje speelt met de lezer. Je zou kunnen opperen dat er weinig verrassende plotwendingen te bespeuren zijn, maar het venijn zit in de staart. In de allerlaatste alinea slingert Candlish je alsnog een onverwachte ontknoping in het gezicht, met een gigantische knipoog naar Tales of the Unexpected. Genadeloos briljant!

‘Ze zeiden er niet bij dat de ergste catastrofes door jezelf teweeg worden gebracht.’