Lezersrecensie
Moet het hebben van de vaart van wissenlende lokaties
Zoals Richard Osman al in het meest recente deel van De Moordclub (Op donderdag) aankondigde, is dit deel 1 van een nieuwe serie. Als groot fan van De Moordclub en van de schrijfstijl van Osman, had ik hoge verwachtingen van dit eerste deel uit zijn nieuwe serie. Helaas werden mijn hoge verwachtingen met dit deel (nog?) niet waargemaakt.
Zoals de flap-tekst en recensies schrijven, draait het om een bodyguard die telkens in de buurt lijkt te zijn als er iemand vermoord wordt. Niet één maar drie keer. Samen met haar vader en andere personages probeert ze te achterhalen wat er aan de hand is.
Dit verhaal moet het vooral hebben van wisselende scenes en wisselend perspectief. Van een privé eiland van één van de cliënten, reist 'het team' naar de volgende locatie en de volgende en de volgende. Ondertussen neemt het aantal moorden en potentiële slachtoffers toe en stijgt het aantal mogelijke daders.
Uiteraard blijken een aantal potentiële daders geen psychopaat. Bodyguard Amy en haar tamelijk vastgeroeste schoonvader (ex-politie agent die geen pubquiz over wil slaan) besluiten met financiële hulp van één van de cliënten een speciaal detectivebureau op te richten. Dit belooft dus meer avonturen voor 'het team'.
Bovendien belooft auteur Osman aan het eind van zijn boek ook te proberen een aantal goede en slechte personages waar we in dit deel kennis mee maken, in toekomstige delen weer op te laten draven. Hopelijk heeft deel twee uit deze nieuwe reeks dan een nog beter plot, net zo veel vaart en is het minder afhankelijk van wisselende locaties en perspectief.
Osman is wel weer heerlijk sarcastisch in dit persiflage op de thriller. Tussen de regels door neemt hij ook nog even andere auteurs op de hak (Lee Child). Maar al met al, vond ik dit gewoon niet zo'n denderende, zinderende, hilarische leeservaring als het eerste deel van De Moordclub.
Sommige lezers beweren dat de kat op de kaft het enige is dat iets met dit verhaal en het plot te maken heeft. Dan kijk je dus niet goed, want de kat zit op een pistool en in het verhaal spelen pistolen een grote rol. De kat heet trouwens Trouble en is gebaseerd op de kat van de schrijver.
Sommige lezers beweren ook, dat de Nederlandse titel niets met het verhaal te maken heeft. Ik kan alleen maar adviseren door te lezen tot het einde van dit deel. Dan wordt duidelijk waar de titel op slaat.
Dus: de moeite waard om te lezen, maar verwacht geen "De Moordclub (op donderdag)".
Zoals de flap-tekst en recensies schrijven, draait het om een bodyguard die telkens in de buurt lijkt te zijn als er iemand vermoord wordt. Niet één maar drie keer. Samen met haar vader en andere personages probeert ze te achterhalen wat er aan de hand is.
Dit verhaal moet het vooral hebben van wisselende scenes en wisselend perspectief. Van een privé eiland van één van de cliënten, reist 'het team' naar de volgende locatie en de volgende en de volgende. Ondertussen neemt het aantal moorden en potentiële slachtoffers toe en stijgt het aantal mogelijke daders.
Uiteraard blijken een aantal potentiële daders geen psychopaat. Bodyguard Amy en haar tamelijk vastgeroeste schoonvader (ex-politie agent die geen pubquiz over wil slaan) besluiten met financiële hulp van één van de cliënten een speciaal detectivebureau op te richten. Dit belooft dus meer avonturen voor 'het team'.
Bovendien belooft auteur Osman aan het eind van zijn boek ook te proberen een aantal goede en slechte personages waar we in dit deel kennis mee maken, in toekomstige delen weer op te laten draven. Hopelijk heeft deel twee uit deze nieuwe reeks dan een nog beter plot, net zo veel vaart en is het minder afhankelijk van wisselende locaties en perspectief.
Osman is wel weer heerlijk sarcastisch in dit persiflage op de thriller. Tussen de regels door neemt hij ook nog even andere auteurs op de hak (Lee Child). Maar al met al, vond ik dit gewoon niet zo'n denderende, zinderende, hilarische leeservaring als het eerste deel van De Moordclub.
Sommige lezers beweren dat de kat op de kaft het enige is dat iets met dit verhaal en het plot te maken heeft. Dan kijk je dus niet goed, want de kat zit op een pistool en in het verhaal spelen pistolen een grote rol. De kat heet trouwens Trouble en is gebaseerd op de kat van de schrijver.
Sommige lezers beweren ook, dat de Nederlandse titel niets met het verhaal te maken heeft. Ik kan alleen maar adviseren door te lezen tot het einde van dit deel. Dan wordt duidelijk waar de titel op slaat.
Dus: de moeite waard om te lezen, maar verwacht geen "De Moordclub (op donderdag)".
1
Reageer op deze recensie