De belofte van Pisa recensie door Kate

Dit boek stond al een lange tijd stof te verzamelen in de boekenkast van mijn moeder. Ik heb dit boek op advies van haar een kans gegeven. Al snel werd ik betrokken in de wereld van Sam(ir). Sam groeit op in een Marokkaans gezin dat bestaat uit zijn twee zussen, zijn broer en zijn ouders. Zijn ouders zijn analfabeet en zijn vader praat bijna geen Nederlands. Sam deelt zijn slaapkamer met zijn twaalfjaar oudere broer. Zijn grote voorbeeld. Samen met zijn beste vriend Soesi zit de broer van Sam in de zware criminaliteit, zijn zussen werken achter de kassa en al zijn buurt vrienden hangen eindeloos zonder doel op straat. Sam ziet Soesi als een broer. Vanaf het moment dat Sam wordt aangenomen op het Hervormd Lyceum Zuid, sluit hij een deal met zijn broer. Sam zit met zijn broer en Soesi op een bankje een ijsje te eten bij de ijs zaak Pisa. Hij heeft net te horen gekregen dat hij is aangenomen op het Hervormd Lyceum Zuid, een elitair lyceum. Zijn broer laat hem een belofte afleggen. Sam moet en zal als enige van zijn familie zijn vwo-diploma halen. Oftewel: De belofte van Pisa.
Het boek wordt geschreven vanuit Sam zijn perspectief en het geeft je een kijkje in het leven van een Marokkaanse jongen op een elitair Lyceum. Ik denk dat dit ook het thema is van het boek. De privileges die sommige mensen wel en niet hebben en het verschil daarin tussen Sam en zijn klasgenoten. Ik vond dit heel erg bijzonder omgeschreven en je kreeg een hele mooie weergave van hoe het voor Sam was om als enige gekleurde jongen op een lyceum in Amsterdam Zuid te zitten. Op een gegeven moment krijgt hij ook een band met de Marokkaanse schoonmaakster daar, omdat ze zich allebei op een manier moeten aanpassen. Deze band vond ik een erg leuke toevoeging aan het verhaal.
Sam zijn grote passie is piano spelen en dat is dan ook iets wat hij vaak doet in zijn kleine kamertje thuis. Zijn broer zit stil en luistert dan. Sam heeft heel veel talent en dit is dan ook het enige waar hij helemaal in op kan gaan. Muziek. Ik vind de manier waarop is omschreven hoe Sam zich voelt als hij piano speelt prachtig. Alsof hij de enige op de wereld is. Alleen hij en zijn muziek. Ik vind dat op het moment dat Sam piano speelt hij heel kwetsbaar, maar tegelijk ook krachtig wordt opgesteld. Alsof hij alle macht van de wereld heeft, maar hij ook zo kan breken. Ik vind Sam, Soesi en zijn broer (wiens naam nooit wordt genoemd) allemaal round caracters, omdat ze allemaal een duidelijke ontwikkeling ondergaan en hun personages vouwen zich allemaal uit tot iets wat je niet zal verwachten. In referentie tot het begin en het einde van het boek zie je een duidelijke verandering in ieder van hun personages. Ik vind bijvoorbeeld de zussen van Sam flat caracters, omdat je ze niet echt leert kennen in het boek en ze blijven redelijk oppervlakkig. Je wordt niet echt meegenomen in hun denkproces.
Het is geschreven door Mano Bouzamour en het is gebaseerd op zijn eigen leven. Ik vind zijn schrijfstijl heel bijzonder, doordat het zeer gedetailleerd is en erg beeldend is geschreven. Soms gebruikt hij wel erg lastige woorden dus ik denk dat dit niet echt een kinderboek is. Ook is het taalgebruik af en toe wel grof, maar het is geschikt voor middelbare scholieren.
Ik geef dit boek vier sterren, omdat ik heel erg geraakt werd door de manier waarop Samir verbonden is met zijn muziek. Ook ontroerde de band met zijn broer mij heel erg. Het boek zit vol liefde, spanning, grapjes en dieptepunten. Ik vind de verhaallijn heel mooi en over het algemeen vind ik het een fantastisch boek!
Kate Koks 4VB