Lezersrecensie
Memoires van een nazi kopstuk
Dit e-book gelezen n.a.v. de film: The Zone of Interest, over kampcommandant Rudof Hös, die met zijn vrouw en kinderen naast vernietigingskamp Auschwitz woonde. In alle luxe en weelde welteverstaan, zijn vrouw de ogen sluitend voor wat er naast haar eigen `zone van interesse´ gebeurde....lekker tuinieren in de bloemrijke (moes)tuin, picknicken met de kinderen, op haar wenken bediend worden door Joodse slaven.
Ik denk dat veel in de film gebaseerd is op dit relaas van de man zelf, vlak voor zijn ophanging in 1947. Ik las dingen die ook in de film zitten zoals, zijn ontspanning d.m.v. paardrijden, met de kinderen zwemmen in rivier de Sola, waarbij het as van de vergaste gevangenen door deze rivier gespoeld werd (in de film komt dit ineens in grote getale langsdrijven, inclusief botfragmenten, en maant hij zijn kinderen vliegensvlug het water uit te gaan).
Zowel de film als dit boek zijn ontluisterend en verbijsterend...hoe vaak je er ook dingen over ziet en leest. Koud, pragmatisch, verstoken van enige empathie en enig verdiepend inzicht in het kwaad, waar hij een grote rol in speelde. Hoe vaak lees je dat ze persoonlijk geen haat hadden tegen de Joden, maar het ras wel uitgeroeid moest worden, omdat het een bedreiging zou vormen voor het Derde Rijk?
En ja, orders en bevelen van bovenaf...hij volgde ze alleen maar op, zoals een goede nazi betaamde. En hij had zeker ook te lijden gehad, hij moest tenslotte van alles getuige zijn, de vergassingen gade slaan, de stank verdragen die van de duizenden lijken afkwam, alle ellende aanschouwen.
Medemensen die hij ontmenselijkte en observeerde als lab-ratten: hoe mensen op verschillende wijze de dood tegemoet zagen, hoe gezinnen reageerden als ze uit elkaar getrokken werden op de perrons, bij de selecties, hoe het Sonderkommando hen meehielp bij de moordpartij, hij verwonderde zich zeer....geen enkel blijk van inzicht hier.
Geen enkele echte verantwoordelijkheid, hoe het lot hem meerdere keren voor de dood behoed had, om dan nu zo schandelijke opgehangen te worden.
Heel apart om zijn woorden te lezen, de samensteller (Jürg Amann) heeft Hös´s memoires tot dit ingekorte, maar wel tot de kern gebrachte, boek gevormd. Knap gedaan!
Ik denk dat veel in de film gebaseerd is op dit relaas van de man zelf, vlak voor zijn ophanging in 1947. Ik las dingen die ook in de film zitten zoals, zijn ontspanning d.m.v. paardrijden, met de kinderen zwemmen in rivier de Sola, waarbij het as van de vergaste gevangenen door deze rivier gespoeld werd (in de film komt dit ineens in grote getale langsdrijven, inclusief botfragmenten, en maant hij zijn kinderen vliegensvlug het water uit te gaan).
Zowel de film als dit boek zijn ontluisterend en verbijsterend...hoe vaak je er ook dingen over ziet en leest. Koud, pragmatisch, verstoken van enige empathie en enig verdiepend inzicht in het kwaad, waar hij een grote rol in speelde. Hoe vaak lees je dat ze persoonlijk geen haat hadden tegen de Joden, maar het ras wel uitgeroeid moest worden, omdat het een bedreiging zou vormen voor het Derde Rijk?
En ja, orders en bevelen van bovenaf...hij volgde ze alleen maar op, zoals een goede nazi betaamde. En hij had zeker ook te lijden gehad, hij moest tenslotte van alles getuige zijn, de vergassingen gade slaan, de stank verdragen die van de duizenden lijken afkwam, alle ellende aanschouwen.
Medemensen die hij ontmenselijkte en observeerde als lab-ratten: hoe mensen op verschillende wijze de dood tegemoet zagen, hoe gezinnen reageerden als ze uit elkaar getrokken werden op de perrons, bij de selecties, hoe het Sonderkommando hen meehielp bij de moordpartij, hij verwonderde zich zeer....geen enkel blijk van inzicht hier.
Geen enkele echte verantwoordelijkheid, hoe het lot hem meerdere keren voor de dood behoed had, om dan nu zo schandelijke opgehangen te worden.
Heel apart om zijn woorden te lezen, de samensteller (Jürg Amann) heeft Hös´s memoires tot dit ingekorte, maar wel tot de kern gebrachte, boek gevormd. Knap gedaan!
1
Reageer op deze recensie