Zet aan tot nadenken

Hans Stolp heb ik eerder mogen lezen, zodoende weet ik dat hij zich heeft verdiept in de psychologie van G. C. Jung, en dat hij een studie maakte van het esoterische christendom.

In dit boek begint hij te vertellen dat hij werkzaam was als ziekenhuispastor en volwassenen en kinderen geestelijk bijstond in hun laatste levensfase, hij leerde hier veel van. Hij vertelt ook over zijn persoonlijke ervaring met zijn overleden lievelingsbroer, dat deze hem na diens overlijden tot driemaal kwam bezoeken en de laatste keer tegen hem sprak. Deze ervaring heeft zijn leven veranderd, vanaf toen wist hij zeker dat onze geliefde gestorvenen voortleven in de geestelijke wereld en daar gelukkig zijn. Wel ging hij verder op onderzoek uit. Hij wilde meer weten over het leven na de dood.

In de kerk vond hij die antwoorden niet. Bij de boeken van de mystici, en ook bij de Nag Hammadi-geschriften vond hij het begin van een antwoord. Maar de echt verdiepende antwoorden vond hij uiteindelijk bij zijn leermeester Rudolf Steiner en de antroposofie. Hier vond hij hoe de levensreis stap voor stap verloopt vanaf het moment van sterven. Ook vertelt hij hoe de kracht van de liefde beslissend is op die reis, maar dan wel de kracht van een Hogere Liefde die inzicht zoekt en naar inzicht streeft.

Hij noemt Christus in het boekje het ‘Wezen van de Volmaakte en Onvoorwaardelijke Liefde’. Er kwam een vraag die hem niet meer losliet; of hij een boekje, toegankelijk voor iedereen, wilde schrijven over dit leven na de dood?

Ik vind dat hij hierin geslaagd is, het is makkelijk geschreven, hoewel de inhoud dat geenszins is! Ik moest me erop toeleggen. Mijn wetenschappelijke geest oprekken, me openstellen voor zijn Weten… hij gelooft namelijk niet, hij Weet, schrijft hij. Dit is wat me sceptisch hield, terwijl wat hij schrijft heel mooi is, hoewel je na de dood blijkbaar in de geestelijke wereld ook van alles te doen hebt: je reist door de etherische en astrale wereld, langs de planeten om in het Devachan (Hemel) door zeven sferen je steeds verder geestelijk te ontwikkelen, om je alvorens klaar te maken om weer te incarneren op Aarde.

Hij schrijft alsof het feitelijk zo is, terwijl ik dan denk: ik kan met je meegaan, maar sommige dingen kun je gewoonweg niet weten als mens. Het moment van sterven, de dood, het hiernamaals zijn mysteriën… net als geboren worden en het leven zelf. En dat is eigenlijk heel mooi, het mysterie. Het denken het te weten is, mijns inziens, controle willen hebben. Misschien mag je ook (beetje bij beetje) leren loslaten. Het heet niet voor niets Geloven, je mag erop (leren) geloven en vertrouwen dat je Opgevangen wordt door God, JHWH (Adonai), Allah, Jezus, de Heilige Geest, Engelen, je voorgegane geliefde naasten…

Ik vind het interessante stof en het stemt tot nadenken en meer willen lezen over het esoterisch christendom en de antroposofie van Rudolf Steiner. Ik kan me zeker voorstellen dat dit boekje mensen troost biedt, omdat Stolp benadrukt dat je in liefde verbonden blijft met de overledene. Dat als je je geestelijke voelsprieten verder ontwikkeld als mens, je kunt ervaren dat je begeleidt wordt door je geliefde vanuit die geestelijke wereld. De dood is niet het einde.