Als vleugels van de Monarchvlinders

Rouw is een klein, mooi vormgegeven boekje. Zachte kleuren, een illustratie van twee handen die openvouwen en een rank laten ontspruiten. Een ontspruiten van meer bewustzijn en de groei van levenswijsheid. Een masterclass van Don Miguel Ruiz, een spiritueel leraar en bestsellerauteur van Mexicaanse komaf. Hij spreekt de lezer ook aan als zijnde dat je bij zijn hoorcollege zit en begroet je elke keer weer voor de lezing van vandaag.

Dit boekje gaat over rouw, maar hij benadert het transcendent, dus als een overstijgend thema dat bij het leven hoort, en trekt het breder dan persoonlijke rouw.

Hij verhaalt over Smokey Mirror, een sjamaan die op een avond een inzicht krijgt als hij naar de sterren kijkt: we zijn gemaakt van materie (sterrenstof) en energie, net als de sterren aan de hemel en de ruimte daartussenin.

We kunnen wijsheid en perspectief verkrijgen door ons bewustzijn te vergroten. Het leven is alles wat er is. Materie sterft, je lichaam sterft, energie is altijd…zonder het over een hiernamaals te hebben. In dit opzicht is het woord ‘zielzorg’ in de ondertitel opvallend, omdat hij het niet over een ziel in religieuze zin heeft. Iemand gaat over van materie in eeuwige energie.

Materie (het fysieke) en je (levens)energie, als in een voortdurende dans van schepping en vernietiging. Je leven is een kunstwerk. Net als het leven zelf bouw je, breek je af, herbouw je en bedenk je weer. Het leven, de grootste kunstenaar, schept en vernietigt tegelijkertijd. Dat is wat is dus de dood is ook.

Ruiz heeft het over hoe je gegijzeld kunt worden door je manier van denken, verhalen van vroeger die je gelooft, overtuigingen, patronen, je gedachten die je brein vormen.

Zijn mooie beeldspraak: het gewicht van vlinders. Gedachten hebben geen gewicht maar kunnen wel het effect van een zware fysieke last hebben. Hij vergelijkt het met de monarchvlinders; klein, fragiel en zo licht als een veertje. Ze wegen bijna niets en toch kunnen ze in aantallen de takken van enorme bomen tot op de grond laten buigen. Zo ook met onze vele gedachten die zwaar op ons kunnen drukken. Soms zo zwaar dat we er letterlijk krom van gaan lopen! Hij zegt: ‘Net als de machtige bomen buigen onze lichamen zichtbaar onder het verzamelde gewicht van onze verhalen.’

Je manier van denken schept je werkelijkheid maar durf je dit in twijfel te trekken, los te komen van oude ideeën over de wereld en jezelf? Durf je authentiek te zijn, daarna te leven?

Hij zegt over rouw dat het normaal is en ook nodig als je een verlies meemaakt. Het maakt je los van wat je allemaal moet en eist dat je rust neemt en alles opnieuw evalueert. Het meet je emotionele kracht en kan je helpen om zaken authentiek te zien en te voelen. Het kan je ook bewuster maken. Ga door de rouw heen maar weet dat rouw niet bepalend is. Gebruik je aandacht verstandig, anders kan rouw een levenslange last zijn.

Voel alles wat er is zonder oordelend te zijn en wees lief voor jezelf. Je mag jezelf vergeven, je hoeft niet vast te houden aan lijden, verdriet, boosheid, schuld en schaamte, omdat je denkt dat je de overledene daarmee eert. De overledene voelt al deze emoties immers niet meer dus je rouwt voor jezelf en je mag je altijd weer verbinden met het leven. Troost moet uit jezelf komen, jij bent de bron van kracht en wijsheid en het pure potentieel van het leven. Zelfs in je verdriet kun je ervoor kiezen jezelf elke dag te begroeten met een omhelzing en een zoen.

Op elke bladzijde staan pareltjes van zinnen en wijsheden die je eigenlijk niet moet proberen te omlijsten met je brein maar vrij moet laten fladderen door je levensenergie, als de vleugels van de Monarchvlinders!