Onweerstaanbare personages in een uitdagend verhaal

Koen Vermeiren heeft al heel wat boeken op zijn palmares staan. Vorig jaar werd hij zelfs met zijn eerste thriller De Blik genomineerd voor de Hercule Poirot-prijs 2011. Naast romans en thrillers schreef Koen Vermeiren ook scenario’'s voor televisieseries, zoals voor de Vlaamse successeries "Witse" en "Zone Stad". Het boek Dode Hoek is de opvolger van De Blik. De spilfiguur in beide verhalen is telkens Marc Van den Eede.

Commissaris Van den Eede is het hoofd van het Belgische FAST-team, een team dat uit de gevangenis ontsnapte criminelen zoekt. In Dode Hoek moet hij twee complexe zaken oplossen. De eerste zaak is die van de voortvluchtige Serge Fréson, die bij zijn vlucht uit de gevangenis van Sint-Gillis een bewaker doodde. Serge Fréson is trouwens als een stuurloos projectiel: hij richt schade aan bij alles wat op zijn weg komt. De tweede casus die aan Van den Eede wordt toevertrouwd betreft de verdwijning van Gaby Allaerts, een heroïnehoertje. Naast deze twee prioritaire zaken heeft de commissaris zijn handen vol aan zijn voortvarende medewerkers. Ze hebben het FAST-team alvast niet gehaald omwille van hun meegaande karakter. Een vrouwelijke profiler, Gitte Meyer, doet haar intrede en dit gebeurt niet zonder slag of stoot. De ontsnapping van Serge Fréson en de verdwijning van Gaby Allaerts blijken gelinkt te zijn. Van den Eede moet deze zaken zien op te lossen terwijl hij onder druk staat van zijn oversten. Er zijn mensen op hoog niveau die namelijk liever zouden zien dat het team opgedoekt wordt.

Dode Hoek is de bevestiging dat Koen Vermeiren kan doorgaan met zijn serie rond Mark Van den Eede. Een rode draad in de thrillers is bijvoorbeeld Van den Eedes autistische zoon Stijn. Het karakter van de jongen geeft, hoe tegenstrijdig ook, een lichtere toon aan het verhaal. Met commissaris Mark Van den Eede heeft de auteur een sympathiek personage gecreëerd, net zoals “Witse” uit de gelijknamige Vlaamse televisieserie. Daarnaast is Dode Hoek te vergelijken met de misdaadromans van de Vlaamse auteur Jef Geeraerts. In de eerste plaats is er het kleurrijke taalgebruik van de personages, dat erg Vlaams is. Het boek speelt zich ook af tegen een politieachtergrond. In tegenstelling tot de “Vincke en Verstuyft” romans van Geeraerts concentreert deze auteur zich echter niet op een duo, maar een op een heel team, het FAST-team. Het verloop van het verhaal wordt tevens bepaald door de politieke spelletjes die zich afspelen in de hogere echelons van de federale politie. Wat het verhaal betreft, het is bijzonder geloofwaardig doordat het zich afspeelt in een reëel milieu, namelijk het Fugitive Active Search Team van de Belgische federale politie.

De vertelstijl van Koen Vermeiren is erg efficiënt. Hij gebruikt geen woord te veel of te weinig. Het maakt de vaart van het verhaal aangenaam snel. De enige taalkundige spielerei in het boek zijn de conversaties tussen de personages.

De cocktail van onweerstaanbare personages, een uitdagend verhaal en een interessant kader maakt dat het boek 4 sterren verdient. Dode Hoek wakkert beslist de nieuwsgierigheid van de lezer aan naar het volgende boek van Koen Vermeiren.