Het noodlot en de tweeling

Mysterie is troef in IJstweeling, het debuut van S.K. Tremayne. Welke auteur achter dit pseudoniem zit is eveneens een enigma. De respectievelijk Engelstalige en Nederlandstalige uitgeverijen houden het raadsel in stand. Ze zijn namelijk erg karig met informatie.

Mysterieus is ook het persoonlijke drama dat Angus Moorcroft en zijn vrouw Sarah Milverton overkwam. Ze verloren dertien maanden geleden hun dochtertje Lydia, het identieke tweelingzusje van Kirstie, door een ongeval. Het koppel wil op het Schotse eiland Torran Island een nieuwe weg inslaan. Geïsoleerd van de wereld knappen ze het vervallen huis op, waar ze samen met Kirstie intrekken. Angus verloor zijn baan na het noodlottige ongeluk en werkt daarom af en toe op het vasteland voor de kost. Sarah betreurt dit niet. De relatie met Angus staat namelijk op springen. Wanneer hij weg is, blijft Sarah alleen met Kirstie in het akelige huis. Kirstie gedraagt zich erg vreemd. Is de dochter die ze bij zich hebben wel Kirstie? Hoe is het ongeval precies gebeurd? Kan het gezin het verleden achter zich laten?

S.K Tremayne creëert verwarring over de identiteit van de tweelingmeisjes. Doordat de meisjes zo op elkaar leken, twijfelen de ouders immers over welk zusje de dodelijke smak maakte. Het nieuwe gedrag van het overlevende meisje wakkerde hun vermoedens aan. Ze speelde met Lydia's speelgoed. Haar belabberde leesniveau ging met sprongen vooruit tot het Lydia's niveau bereikte. “Waarom noem je me steeds Kirstie, mam? Kirstie is dood. Kirstie is doodgegaan. Ik ben Lydia.” Met deze woorden wordt twijfel gezaaid bij de lezer. De auteur beschrijft ook de gevolgen op persoonlijk vlak van de drastische beslissing van Angus en Sarah. Op het geïsoleerde Torran Island wordt het gezin op zichzelf teruggeworpen. De ouders gaan bijgevolg door een scala van emoties. Angus en Sarah worden geconfronteerd met hun eigen twijfels en gevoelens voor elkaar. In tijden van wederzijdse wanhoop en wantrouwen, blijven hun geheimen onder de oppervlakte. De situatie wordt uiteindelijk onhoudbaar. Daarnaast is er nog de enge, ijzige sfeer die in de maand november over het eiland hangt. Die sfeer dringt door in het huis dat ze verbouwen. Alsof het er nog niet griezelig genoeg is, vertellen de plaatselijke bewoners akelige verhalen over het huis. Zelfs de plaatselijke krakers vluchtten er weg.

IJstweeling  leest erg vlot weg. Het verhaal begint met de concrete verhuisplannen van het gezin. Het wordt afwisselend verteld vanuit de verschillende standpunten van Angus en Sarah. Flashbacks naar het verleden en naar de noodlottige val van de meisjes duiken zelfs regelmatig op. De lezer komt zelfs snel te weten hoe het dochtertje omgekomen is. Daarnaast krijgt de lezer inzicht in het functioneren van de ouders in het gezin. Door hun confrontaties worden bij Angus en Sarah flarden van hun ongelukkige jeugd opgerakeld. Ondanks de door elkaar lopende verhaallijnen is IJstweeling  niet te complex. S.K. Tremayne verstaat de kunst van helder taalgebruik. Bijvoorbeeld, “'Angus, zeg iets terug.' 'Waarom? Je praat alleen maar onzin.' Hij probeerde zich in te houden. Sarah had er een hekel aan als iemand tegen haar schreeuwde; hij hoefde alleen maar zijn stem te verheffen of ze was al in tranen. Dat kwam door haar dominante vader.”. Bovendien is de vergelijking tussen IJstweeling  en het populaire Verloren vrouw  van Gillian Flynn onvermijdelijk. Door de gelijkenissen in verhaalstructuur en stijl zullen liefhebbers van Verloren vrouw  beslist genieten van IJstweeling.

Kortom, IJstweeling  is een uitdaging voor de lezer om de geheimen van de personages en het eiland te doorgronden. S.K. Tremayne creëert op meesterlijke wijze een ondoordringbare sfeer van raadselachtigheid. De toekomst zal uitwijzen of de auteur zichzelf nog kan overtreffen.