Een pure whodunit

In het thrillerlandschap is Lieneke Dijkzeul een relatief nieuwe naam. In het verleden bouwde ze al een stevig palmares op als auteur van kinderboeken. Ze sloeg daarna een andere weg in. In 2006 bracht ze namelijk haar eerste thriller uit rond het hoofdpersonage Paul Vegter. Het boek vormde het begin van de serie waarin Wat overblijft (2012) al nummer zes is.

In Wat overblijft worden inspecteur Paul Vegter en rechercheur Talsma afgestuurd op wat aanvankelijk een ordinaire verdwijningszaak is. De vermiste is Richard Verkallen, een veertigjarige doorsnee zakenman en vader. Vegter, Talsma en hun team hebben de handen vol met het ondervragen van de naasten uit het leven van Richard. Tussen Richards vrouw Asli Verkallen, een Somalische, en haar schoonfamilie gaapt immers een diepe kloof van wantrouwen. De autistische, dove zoon Keja van Richard en Asli is onbenaderbaar behalve door zijn moeder. Dan is er nog de receptioniste uit de zaak van de familie Verkallen. Gemma van Son is de minnares van Richard, tot grote jaloezie van zijn broer Peter. De zaak neemt een lugubere wending wanneer het lichaam van Richard Verkallen gevonden wordt nabij het zomerhuisje van zijn ouders. Het is aan Paul Vegter en zijn team om de moordenaar te vinden in de selecte groep van Richards vertrouwelingen. De politie is er rotsvast van overtuigd dat ze op het juiste spoor zit, maar kan inspecteur Vegter het mysterie ook echt oplossen?

In essentie is Wat overblijft een pure 'whodunit'. De intrige wordt beschreven vanuit het perspectief van de verschillende hoofdpersonages: Asli Verkallen, inspecteur Vegter en rechercheur Talsma. Lieneke Dijkzeul maakt in haar verhaalstructuur gebruik van de klassieke 'rechercheur-met-sidekickformule'. Ze laat rechercheur Talsma in de loop van het verhaal plaats maken voor Renée, de vorige partner van Vegter. Het personage van Renée geeft het verhaal een romantische toon. De sfeer van de thriller wordt er meteen lichter door. Door haar in het verhaal te brengen legt Lieneke Dijkzeul het verband met de vorige boeken uit de serie. De lezer wordt op deze manier subtiel aangezet tot het ontdekken van de voorgaande boeken. Lieneke Dijkzeul beschrijft Inspecteur Vegter als een sympathieke familieman. Sinds de dood van zijn vrouw is hij in wezen een eenzaam mens. Zijn isolement draagt bij tot de melancholische ondertoon van het boek.

Het is duidelijk dat Lieneke Dijkzeul een serie heeft geschreven in de traditie van de Angelsaksische politieseries, zoals bijvoorbeeld de Inspector Lynleyserie van Elisabeth George of de John Rebusserie van Ian Rankin. Terwijl elk boek rond een andere zaak draait, lopen de verhalen van de persoonlijke levens van de rechercheurs als rode draden doorheen de reeks. Daarnaast is het taalgebruik in het boek heel toegankelijk. De lezer glipt snel naar binnen in de geesten van inspecteur Vegter, rechercheur Talma en Asli.

Zelfs wanneer het verhaal afgelopen is, snakt de lezer naar meer. Het boek is spannend. Het heeft psychologische diepgang en de plot is doordacht. Kortom, het stimuleert de lezer om zich ook op de andere boeken van Lieneke Dijkzeul te storten.