Filosofisch verpakte tienerrebellie

Nanette O’ Hare leeft haar leven volgens de verwachtingen van haar ouders. Ze haalt goede resultaten op school en ze speelt voetbal in het schoolteam. Het meisje is zo goed dat ze daarmee waarschijnlijk een studiebeurs voor de universiteit kan krijgen. Dan krijgt ze van haar leerkracht een boek dat haar hele wereld op z’n kop zet. ‘The Bubblegum Reaper’ is een cultklassieker en wordt niet meer gedrukt. Ze raakt zo geobsedeerd door het verhaal dat ze de auteur opzoekt. Hij wil haar vragen echter niet beantwoorden, maar Nanette begint zich wel vragen te stellen over haar eigen leven.

De derde persoon is drama van begin tot het einde, maar het is wel bijzonder goed geschreven drama met een flinke vlaag tienerrebellie in de hoofdrol. Daarnaast is er ook een rol weggelegd voor thema’s als eenzaamheid, pesten, geestelijke gezondheid en dood. Dat klinkt allemaal erg pessimistisch en de gevolgen van de keuzes die Nanette maakt, leveren dikwijls niet op waarop ze gehoopt had. Toch leest dit verhaal niet als doffe ellende. De manier waarop Nanette zich na het lezen van ‘The Bubblegum Reaper’ af begint te zetten tegen haar geprivilegieerde levensstijl en de mensen die zo op haar pad komen, maakt het bijzonder fascinerend.    

Het verhaal is opgesplitst in twee delen en het eerste deel zet het leven van Nanette helemaal op z’n kop. In het tweede deel probeert ze met vallen en opstaan in het reine te komen met zichzelf, haar ouders en de Nanette die ze zou moeten zijn. Dat gebeurt op een bijzondere manier, gelinkt aan de titel, waardoor ook de manier van vertellen verandert. Er wordt wat afstand gecreëerd tussen de lezer en Nanette, net zoals Nanette afstand creëert tussen zichzelf en haar beslissingen.    

De gedachtegang van het meisje is heerlijk om te volgen, soms zelfs filosofisch, en de auteur weet haar gevoelens trefzeker te verantwoorden. Wat er echter ontbreekt is een sterke vrouw naast Nanette. Hier heeft Matthew Quick een steekje laten vallen. De andere meisjes in het boek worden afgeschilderd als leeghoofdige stereotypes, haar moeder treedt te weinig op de voorgrond en de psychiater wordt niet genoeg gedefinieerd. Dat zorgt ervoor dat er alleen nog mannen overblijven om het hoofdpersonage te beïnvloeden en die zetten ook niet bepaald steeds hun beste beentje voor. Het is een klein wonder dat Nanette erin slaagt zich staande te houden. Booker, de auteur van ‘The Bubblegum Reaper’, lijkt zijn eigen leven niet helemaal op orde te hebben. Alex, die ze via Booker ontmoet, is even geobsedeerd door ‘The Bubblegum Reaper’ en bovendien best intens om mee om te gaan. Oliver, een beschermeling van Alex, doet zijn best, maar is te jong om echt van betekenis voor haar te kunnen zijn. Matthew Quick schrijft gelukkig op zo’n manier dat de innerlijke verwikkelingen van zijn personages resoneren. Hierdoor wordt deze tekortkoming naar de achtergrond verdrongen door prachtig geformuleerde bedenkingen en rake beschrijvingen.    

In het boek zitten overigens flink wat referenties naar muziek en poëzie die absoluut vragen om opgezocht te worden. Jammer dat er van de nummers geen overzichtje is opgenomen op het einde, want het zou wellicht de perfecte soundtrack opleveren voor tijdens het lezen.    

De derde persoon moet alleen al gelezen, omdat de hoofdpersoon zonder dat ze het beseft zo kwetsbaar is en de grenzen van haar eigen welbevinden aftast en verlegt. Er zit tragiek in dit verhaal, die een knappe combinatie vormt met donkere humor en de nodige emotionele beladenheid.