Genietbare aanvulling op de Allerzielen-trilogie

Marcus Whitmore werd ruim twee eeuwen geleden door Matthew de Clermont de kans geboden om eeuwig te leven. Phoebe Taylor, de jonge vrouw op wie hij verliefd werd, wil nu dezelfde transformatie tot vampier ondergaan. Hiervoor wordt het stel negentig dagen van elkaar gescheiden en een wanhopige Marcus komt terecht bij Matthew en zijn vrouw Diana. Als heks en geschiedkundige voelt Diana dat er onverwerkte dingen uit het verleden zijn die Marcus nog steeds parten spelen.  

Voor liefhebbers van de Allerzielen-trilogie is De eeuwige tijd een aangenaam weerzien met Matthew en Diana. Naast de verhaallijnen rond Phoebe en Marcus, ontdekt de lezer voor welke kopzorgen de peuters Becca en Philip zorgen wanneer ze ontdekken tot welke dingen ze als lichtkinderen (halfvampier-halfheks) in staat zijn. Diana die eerder zelf alles wat met magie te maken had uit de weg ging, moet nu zien om te gaan met de ontluikende talenten van haar kroost.

De eeuwige tijd heeft een goede historische onderbouwing. Deborah Harkness deed in ieder geval gedegen research naar de achtergrond en omstandigheden waarin de Amerikaanse Onafhankelijkheidsstrijd plaatsvond. Wellicht is het feit dat de auteur professor geschiedenis is aan de universiteit van Southern California daar niet vreemd aan. Ze weet de leefomstandigheden op en rond het slagveld met de nodige details en aandacht voor de sfeer te brengen. Haar kennis maakt haar verhalen sterk en geloofwaardig. De hoofdstukken die zich afspelen in het verleden van Marcus voeren de lezer zonder meer terug naar het einde van de 18de eeuw.

In tegenstelling tot de Allerzielen-trilogie mist dit nieuwe boek over de familie van Matthew de Clermont echter de nodige spanning. De nadruk ligt op het verleden van Marcus en hoewel dat boeiend is om te lezen, gebeurt er te weinig om echt te intrigeren. Er lijkt geen doel te zijn waar naartoe wordt gewerkt, behalve het schetsen waarom Marcus is wie hij is. Op zich is dat prima, maar het sluit niet aan bij de verwachtingen die de eerdere boeken wisten te scheppen. De gezinstaferelen zijn amusant, er komt zelfs een griffioen aan te pas, maar hebben weinig diepgang. De charme zit in het weerzien met geliefde personages.  

Hoewel dit boek zichzelf als een standalone presenteert, is het dat niet helemaal. Het is immers onmogelijk om de relaties tussen de personages te begrijpen en te doorgronden zonder de eerdere boeken te hebben gelezen. Harkness komt te weinig terug op de complexe familiedynamiek en historiek om dat helder te houden en de grote hoeveelheid personages kan ontmoedigend werken, tenzij er een feest van herkenning kan plaatsvinden en dat werkt alleen voor de terugkerende lezers.  

De eeuwige tijd is een mooie aanvulling op de eerdere boeken. Het is tegelijkertijd prequel en sequel door te focussen op situaties voor en na de gebeurtenissen in de trilogie door de ogen van twee nevenpersonages uit die reeks. Het brengt ze dichterbij en geeft een fijn inkijkje in hun leven. Helaas is dat waar het deze keer bij blijft. Het is een degelijk historisch verhaal met een fantasy-tintje, maar dwingt minder tot doorlezen dan de verhalen waarin de focus op Diana en Matthew lag. Dat neemt gelukkig niet weg dat Deborah Harkness een universum heeft gecreëerd dat elke liefhebber van de voorgaande boeken met plezier opnieuw zal bezoeken.