Geniaal of overkill?

Vanessa is gescheiden en woont nu in bij haar oude tante. Ze kan de gedachte aan haar vervangster echter niet loslaten en vraagt zich constant af wat zij en Richard doen. Vanessa wordt geplaagd door wat er gebeurt in de relatie van haar ex. Ze krijgt steun van haar tante, maar de vraag is wat die zou doen als ze zou weten wat Vanessa heeft gedaan.

Sarah Pekkanen en Greer Hendricks schreven samen De vrouw na mij, een thriller die de lezer constant op het verkeerde been probeert te zetten en waarin de lezer moet wachten tot de allerlaatste bladzijden voor de auteurs de volledige waarheid onthullen. Hoewel zeker het eerste deel bijzonder goed in elkaar zit en de lezer de wending die Pekkanen en Hendricks in petto hebben niet ziet aankomen, is dat voor de volgende delen minder het geval. De plot wordt doorzichtiger, nadat de eerste puzzelstukken op hun plaats zijn gevallen en helemaal onverwacht is het einde niet. Dat betekent echter niet dat het geen aangename rit is.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Dat verhoogt de nieuwsgierigheid van de lezer, want die heeft er niet meteen een idee van waar de schrijfsters precies naartoe willen met het verhaal. Die onduidelijkheid is in eerste instantie wat de lezer in z’n greep houdt. In de volgende delen nemen de flashbacks die functie over. Het leven van Vanessa en de sleutelgebeurtenissen daarin worden beetje bij beetje ontrafeld. De speculaties over het huwelijk met Richard nemen af, maar het psychologische aspect van de thriller neemt toe.  

Het risico van dit soort boeken is dat auteurs te verrassend uit de hoek willen komen en hier begeven Pekkanen en Hendricks zich op glad ijs. Eén geniale plotwending heeft het boek in ieder geval, de andere plotwendingen balanceren op het randje van een goed idee en ‘overkill’. Het verhaal heeft echter een soort bizarre charme, waardoor de lezer bereid is zichzelf ervan te overtuigen dat allemaal prima is.

De vrouw na mij heeft wat betreft sfeertekening en plotopbouw veel weg van Achter gesloten deuren door B.A. Paris, Soms lieg ik van Alice Feeney en Wat jij niet ziet van Sarah Pinborough, maar helaas kan het zeker aan die laatste niet tippen. Toch hebben Pekkanen en Hendricks een onderhoudend verhaal geschreven dat de lezer door de sterke start dwingt tot verder lezen. Het is een leuk debuut dat zich leent tot lezen op een warme en vooral lange zomeravond: moeilijk weg te leggen, maar geen aanslag op de nachtrust.