Tijdloze boodschap in een jasje dat net niet past

Een duif met een postzak verlaat de metro en trekt op reis om een vredesboodschap te verspreiden. Hier en daar onderbreekt ze haar vlucht om een conflict te voorkomen of nieuwe vrienden te maken. De duif is een graag geziene gast en slaagt erin om flink wat andere vogels te betrekken bij haar vredesmissie. Ondersteund door de tekst van het iconische lied Imagine zet ze haar reis verder en zet anderen aan om dezelfde boodschap te verspreiden.    

Het lijkt een prachtig idee om de boodschap die John Lennon met zijn lied de wereld in stuurde in een kinderboek te verpakken. De Franse illustrator Jean Jullien maakte er tekeningen voor. Die vallen op door hun eenvoud. De dikke lijnvoering en de grote gekleurde vlakken zorgen voor een overzichtelijk geheel dat leuk is om te bekijken. De afgebeelde vogels zijn erg divers en Jullien doet zijn best om niet te veel in herhaling te vallen. Toch pakt het geheel niet helemaal uit zoals bedoeld. Haast iedereen kan Imagine meezingen, de tekst is overbekend en juist dat staat dit prentenboek (4+) in de weg. Hoewel er overduidelijk moeite is gedaan om prenten en tekst op elkaar af te stemmen en het verhaal rond de duif mooi gevonden is, blijft het wringen. De boodschap van de tekst en de tekeningen is hetzelfde, maar het valt kinderen moeilijk om bijvoorbeeld de prent van een duif die de metro verlaat te rijmen met de woorden: “imagine there’s no heaven” of een afbeelding van twee kolibries boven een bloem met “imagine no possessions”. Bij sommige illustraties lukt het wel. Mooi is die van de duif die al zijn nieuwe vrienden omarmd met als onderschrift ‘and the world will live as one.’    

De Nederlandse vertaling van Ted van Lieshout is goed gelukt en doet geen afbreuk aan het origineel. Op elke pagina is die terug te vinden in een kleinere druk. Dat maakt het gemakkelijker om het prentenboek effectief voor te lezen, maar er moet wel even gezocht worden naar de plaats op de pagina waar het regeltje zich schuilhoudt. Visueel gezien behoudt de originele Engelstalige tekst het overwicht, dat maakt van dit boek meer een hebbeding voor fans van de Beatles dan een aanwinst voor de boekenkast van jonge lezertjes. Dat wordt nog verder bekrachtigd door het onvermijdelijke voorwoord van Lennons weduwe Yoko Ono die zijn nalatenschap beheert. Ze heeft uiteraard gelijk wanneer ze zegt dat de woorden van Lennon vandaag niets aan kracht hebben verloren, maar ze brengt het verkeerd. Voor kinderen is een dergelijk voorwoord overbodig en voor een volwassenpubliek is het te beknopt en clichématig. In een meer uitgebreid en diepgaander nawoord zouden haar woorden meer tot z’n recht komen.    

De opbrengst van dit boek gaat naar Amnesty International, een vereniging die zich inzet voor de naleving van de mensenrechten. De keuze voor John Lennons Imagine is dan ook niet verwonderlijk. Het lied past perfect bij de waarden die zij vooropstelt. Een prentenboek is jammer genoeg echter niet helemaal het juiste medium voor de vertaalslag die ze hiermee hebben willen maken.