'Littekens' laat te weinig krassen na op de ziel

In Littekens fietst Paul helemaal van Nederland naar zijn tante in Frankrijk. Bijna op zijn bestemming aangekomen ziet hij een meisje, Clara, over de weg wandelen. Het wordt een bewogen vakantie waarin hij Clara nog een paar keer, al dan niet toevallig, ontmoet. Paul heeft namelijk zijn eigen redenen om helemaal naar Frankrijk te fietsen. Bovendien hoort hij ook nog over een ongeluk dat een vriendelijke man die hem onderweg geholpen heeft is overkomen en sukkelt zijn tante wat met haar gezondheid.  

Littekens is het eerste boek van Anke de Vries in zestien jaar tijd en komt een beetje als een verrassing. Het verhaal zelf is dat helaas niet helemaal. Met Paul en Clara heeft de auteur een paar mooie personages gecreëerd die elk hun eigen littekens meedragen. Die van Paul zijn wat letterlijker te nemen dan die van Clara, omdat hij ze opliep na een operatie aan een tumor in zijn been die hem zijn tenniscarrière kostte. Clara voelt zich echter verantwoordelijk voor een pijnlijke gebeurtenis in het dorp waar ze woont.  

De Vries had het verhaal nog wat meer diepgang mogen geven. Nu moet de psychologie achter de personages van Paul en Clara vaak plaatsmaken voor een reeks gebeurtenissen die de verhaallijnen van de hoofdpersonages met elkaar moeten verweven. Hier en daar schort het ook een beetje aan consistentie. Zonder te veel van het verhaal te verklappen, lijkt Clara bijvoorbeeld tegen de logica in wel erg vlot om te kunnen gaan met de neefjes van Paul. Anke de Vries heeft duidelijk geprobeerd om een soort evenwicht te bewaren tussen de spanningselementen en de verhalen achter de personages. Helaas is deze oefening minder goed gelukt en had ze er beter voor gekozen het ene element wat meer in de verf te zetten dan het andere.    

Wat betreft het taalgebruik is het boek ook wat uit balans. Sommige passages zijn eenvoudig geschreven en bevatten (te) weinig beschrijvende informatie, andere passages lijken door het overvloedige woordgebruik dan weer niet geschikt voor de doelgroep (12+), maar voor oudere lezers. Op vlak van thematiek sluit dit boek wel netjes aan bij de rest van het oeuvre van de auteur. In de vorm van ziekte en ongelukkige gezinssituaties worden een paar sociaal en maatschappelijk beladen thema’s aangeboord die een jong lezerspubliek zeker zullen aanspreken.  

Anke de Vries woont al geruime tijd in Frankrijk en het is ook niet de eerste keer dat ze het land als setting kiest voor haar verhalen. Zo speelden bijvoorbeeld Weg uit het verleden, De rode handschoen en Het geheim van Mories Besjoer zich daar eveneens af. De kleine dorpjes in Littekens vormen een mooi, maar onderbelicht kader. Jammer, want in een boek waarin één van de hoofdpersonages hele stukken per fiets aflegt, had de omgeving beter uitgespeeld kunnen worden.  

Hoewel dit verhaal een mooie basis heeft en er voldoende potentieel in zit om een jeugdige lezer te kunnen boeien, is het toch een gemiste kans. Wie eraan begint, zal het ongetwijfeld wel uitlezen, omdat het mysterie in het boek net genoeg prikkelt tot doorzetten en het vleugje romantiek aanspreekt. Het succes van het meermaals bekroonde Blauwe plekken uit 1992 zal Anke de Vries hier waarschijnlijk echter niet mee herhalen. Het gevoel dat er veel meer uitgehaald had kunnen worden, laat immers niet los.