Wie is het?

Dokter Emma Lewis krijgt de kans om een buitengewoon zeldzaam geval van geheugenverlies te onderzoeken. Op een strand is een man aangetroffen die geen idee meer heeft van wie hij is, en zijn artsen staan voor een raadsel. Ondanks het feit dat Emma hiervoor moet terugkeren naar haar geboorteplaats en misschien geconfronteerd zal worden met een traumatische gebeurtenis uit haar eigen leven, gaat ze in op het verzoek.

Mr. Nobody is de tweede thriller van schrijfster en actrice Catherine Steadman. Eerder schreef ze het overwegend positief onthaalde De duik, over een koppel dat een ontdekking doet op de bodem van de oceaan en daarmee een gevaarlijke reeks gebeurtenissen in gang zet. Dit nieuwe boek is opnieuw een standalone. Voor het verhaal liet ze zich inspireren door de zaak rond Andreas Grassl, een Duitser die in 2005 aangetroffen werd in het Engelse Sheerness, geen idee leek te hebben wie hij was en die weigerde te spreken. Grassl communiceerde enkel met tekeningen en via het spelen van muziek. Zo kwam hij aan zijn bijnaam: ‘the piano man’. Het personage uit Mr. Nobody speelt geen muziek, maar het is even onduidelijk waar hij vandaan komt.

Het verhaal begint veelbelovend, ook al is het niet moeilijk om te voorspellen dat het verleden van Emma Lewis zich zal roeren en dat er problemen van zullen komen. Steadman kiest voor een wisselend perspectief en laat verschillende personages aan het woord. De twee grootste rollen zijn uiteraard weggelegd voor Emma en haar patiënt, die Matthew wordt gedoopt. Daarnaast mogen een politieagent, een verpleegster en een reporter ook hun duit in het zakje doen. Die afwisseling lijkt te werken en de informatie wordt met mondjesmaat prijs gegeven. De verschillende perspectieven brengen allemaal iets bij aan de zaak zonder elkaar in de weg te zitten of te overlappen. 

Wat wel enigszins storend werkt, zijn de referenties aan het verleden van Emma. Hier valt Steadman te vaak in herhaling en wacht ze te lang met het geven van bijkomende informatie. Uiteindelijk blijkt het allemaal zelfs niet eens zo spectaculair te zijn als de schaarse hints deden vermoeden. Wat dat betreft gaat ze dus uit de bocht en dat doet ze opnieuw bij de ontknoping. Het voelt te chaotisch en niet alle puzzelstukjes passen exact in elkaar.

Steadman schrijft in duidelijke taal en probeert niemand te overvallen met nodeloos medisch jargon. De termen die ze wel gebruikt (tenslotte speelt het merendeel van het boek zich af in een ziekenhuis) worden op subtiele wijze verklaard. De hoofdstukken zijn van wisselende lengte, toch sleept het nergens zolang aan dat het verhaal begint in te zakken. Het is toegankelijk en enkele scènes blinken uit wat betreft sfeerschepping, met name die waarin Emma Lewis zich in het grote herenhuis bevindt waar ze door haar opdrachtgever wordt ondergebracht. Het isolement dat gepaard gaat met die omgeving komt mooi tot uiting door sneeuw en flikkerende lampen.

Mr. Nobody is vooral een goede oefening in het creëren van meerdere lagen en het vermijden van losse eindjes. Steadman verdient punten voor de opbouw van de spanning, het scheppen van verwarring en het zaaien van twijfel, maar haalt de eindmeet niet wat betreft afwerking en oog voor detail. Al bij al is het een genietbare thriller die wat vragen onbeantwoord laat.