Shakespeares Twelfth Night in een modern en poëtisch jasje

Nadat haar broer Sam een zelfmoordpoging onderneemt, moet Violet de zomer doorbrengen bij haar oom in Lyric. Het meisje scheert haar hoofd kaal en besluit haar best te doen om (na wat ze haar ‘wilde jaar’ noemt) zo onzichtbaar mogelijk te zijn. In Lyric duikt ze onder aanmoediging van nieuwe vriendin Liv in haar familiegeschiedenis en neemt zich voor het wrak te vinden van het schip waarvan haar betovergrootmoeder de enige overlevende was.

Wat de zee vertelt van Julia Drake is losjes gebaseerd op Shakespeares romantische komedie Twelfth Night. Wie het verhaal kent, herkent onmiddellijk Orsino, Viola en Olivia in de vorm van Orion, Violet en Liv. De auteur speelt ook met de elementen van een scheepsramp, een ‘verloren’ broer, een liefdesdriehoek en genderidentiteit. Alleen is dit geen komedie maar heerlijk high drama en een bruisend coming-of-age verhaal.

Violet is gebrekkig, rommelig, humoristisch en muzikaal. Ze doet haar best om haar leven op de rails te krijgen, maar het verleden speelt haar parten en ze slaat weleens op drift. Op haar verplichte zomerjob in het aquarium van de stad ontmoet ze Orion, die maritiem bioloog wil worden. Terwijl Violet de moed probeert te vinden om haar broer te schrijven, maakt ze via Orion kennis met amateurgeschiedkundige Liv, die een grote interesse heeft in Violet familiegeschiedenis. Violet besluit om het liefdesverhaal tussen Orion en Liv een handje te helpen, maar dat pakt niet helemaal uit zoals ze verwacht.  

In het leven van Violet speelt erg veel: de behoefte om geliefd en begrepen te worden, familiestoornissen, emotionele problemen, seksualiteit. Het mooie is dat Drake dit schitterend heeft weten te verpakken. Zo schitterend dat ze eigenlijk het liefdesverhaal niet nodig had om te blijven boeien, maar gezien de Shakespeariaanse inspiratiebron voelde ze wellicht dat het niet anders kon. Naast Violet zijn ook de andere personages stevig uitgewerkt, waardoor het voor lezer erg gemakkelijk is om zich met hen te identificeren en het gevoel te krijgen ze goed te kennen. Ook erg mooi verhaald overigens is de broer-zus verhouding. Sam daagt pas richting het einde van het verhaal lijfelijk op, maar hij speelt al veel eerder een cruciale rol.

De setting van het boek is een klein dorpje aan de kust van Maine. De beschrijvingen van het dorp en de kustlijn zijn levendig. Ze dragen bij aan de sfeer van het boek en zijn op een bepaalde manier even poëtisch als het taalgebruik van Drake. Ze weet te ontroeren en te verwonderen op een heel natuurlijke manier. Er is drama en er zijn vergissingen, maar er volgt ook inzicht. Op slinkse wijze wordt er zo nu en dan van perspectief gewisseld om het verleden en fouten die gemaakt worden in beeld te brengen. Kortweg: het leest grandioos.

Wat de zee vertelt is heerlijke YA in een episch jasje. Het tempo ligt niet altijd even hoog, maar de vermakelijke situaties en conversaties maken dat samen met de nodige aandacht voor de emotionaliteit ruimschoots goed. Het is een dynamisch en haast magisch boek om in te verdrinken. De kans is groot dat je niet meer boven zal willen komen.